Παίρνουμε λοιπόν πουρνό-πουρνό το λεωφορείο, ενθουσιαζόμαστε με την Αγγλική εξοχή και καθώς πλησιάζουμε στο Bakewell ανακαλύπτουμε ότι δεν ξέρουμε σε πόσες στάσεις κατεβαίνουμε. Ε, λέμε, θα ρωτήσουμε κάποιον που ξέρει.
Γυρνάω λοιπόν κι εγώ στον τύπο πίσω και του λέω "Ποιά στάση είναι το Chatsworth?", "Η επόμενη" μας λέει. Να αμφισβητίσω εγώ τον εντόπιο?? Όοοοοοοοοοοχι. Πατάμε λοιπόν Stop και κατεβαίνουμε στην επόμενη στάση.
"Ρε αποκλείεται να είναι αυτό το μικρό... Τόσο φτωχομπινές είναι ο Δούκας?"
"Ρε κολλητού μήπως κατεβήκαμε λάθος? Εδώ λέει Farm Shop και Restaurant..."
Με τα πολλά και τα λίγα, πάμε στο Restaurant και ρωτάμε προς τα πού πέφτει η έπαυλη.
"Bless you!" μας λέει η κυρά. "Με τα πόδια είστε??"
Βλέπεις Silent Niobe και κολλητού να χλωμιάζουν.
"Με το αυτοκίνητο είναι 2 λεπτά αλλά με τα πόδια είναι λίγο μακρυά..."
"Δηλαδή...?" μ' ένα στόμα, μια φωνή.
"Εεεε 5-10 λεπτά περπάτημα..."
"Α εντάααααααααααααξει!!"
"Ε ναι, εγώ είμαι λίγο τεμπέλα και βαριέμαι το περπάτημα..."
Άνετες εμείς, αφού είναι 5-10 λεπτά φύγαμε.
Και περπατάμε....
Και περπατάμε....
Και συνεχίζουμε το περπάτημα για κανένα 20λεπτο και η έπαυλη πουθενά! Τα γελάδια και τα γίδια να σουλατσάρουν δίπλα μας κι εμείς με τις παγιετωμένες μπαλαρινούλες μας, τις σινιαρισμένες ασορτί καμπαρντινούλες και τα τσαντάκια στο χέρι να διασχίζουμε κυρίες τα λιβάδια και τις πεδιάδες.
"Ρεεεεεεεεεεεεεεεεε πού πάμε????"
"Θέλω τη μαμά μου!!!!"
"Μα είναι δυνατόν να μας συμβαίνει αυτό???"
"Λες να χαθούμε????"
"Ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε νομίζω έφαγα ένα μυγάκι!!!!!!"
Πιστεύω θα κάναμε το μισό χρόνο εάν δε σταματούσαμε κάθε τρεις και λίγο να χτυπιόμαστε από τα γέλια. Εγώ, δηλαδή, και το σπαστικό που με είχε πιάσει.
Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σχετικά επιβλητικό κτίριο, γιορτές και πανηγύρια, μέχρι που βλέπουμε την ταμπέλα ότι έχει ακόμα 1 mile για το Chatsworth κι εμείς δεν είχαμε κάνει ούτε το μισό δρόμο!!
Η απελπισία, φανατικά μου αναγνωστόπουλα, ήταν understatement στην περίπτωσή μας.
"Θα βγάλουμε μπούτι και θα κάνουμε οτοστόπ!!!" λέω στην κολλητού. "Κάποιος Χριστιανός θα μας πάρει!" Εν τέλει ρωτάμε έναν τύπο πόσο ακόμα απέχει το Chatsworth και μας λέει "Α είναι κοντά σχετικά, κανένα 10λεπτο με 15λεπτο περπάτημα!"
Ρε μπάρμπα, μου'ρθε να του πω, κι η άλλη 5 με 10 λεπτά μας είπε και περπατάμε μισή ώρα!!
"Θα βρείτε ένα μονοπάτι για πεζούς και ακολουθήστε το, θα σας βγάλει στο σπίτι!"
Οκέι? Οκέι. Τι να κάναμε, φανατικά μου αναγνωστόπουλα, να μέναμε στη μέση του πουθενά??
Για καλή μας τύχη το μονοπάτι σκάει μούρη όντως σε σχετικά κοντινή απόσταση κι εμείς επιτέλους ανασάνουμε ανακουφισμένες! Ας ρωτήσουμε όμως πάλι καλού-κακού μη χαθούμε στα βουνά και στα λαγκάδια...
"Αααααα.... γιατί να πάτε από το μονοπάτι! Θα κόψετε δρόμο από το λόφο αυτό! Το σπίτι είναι ακριβώς από πίσω!"
Μα φυσικά και θα κόψουμε δρόμο!! Κουτοπόνηροι Ελληνάρες και να μην κάνουμε μπαγαποντιά???
Και δώστου η χρυσή παγετομπαλαρινούλα μου να σκαρφαλώνει στα γρασίδια και να πάω, πάω, πάω και την αναθεματισμένη την κορυφή να μη τη φτάνω....
"Βλέπεις τίποτα??" ρωτάει η κολλητού.
"...."
"Μπεεεε...."
"Εεεεε... κάτι πρόβατα...?"
"Ρεεεεεεεεε θα κλάψω!!!!!"
"Έλα το βρήκαμεεεεεεεεεεε!!! Ανέβα!!!!"
Και όντως φανατικά μου αναγνωστόπουλα. Μετά από 1 ώρα περπάτημα μέσα σε λιβάδια και πάνω σε λόφους στη μέση του πουθενά παρέα με κάθε λογής ζωντανά, οι Ελληνίδες κιούρκες κατάφεραν και έφτασαν στην έπαυλη του Δούκα ξεπερνώντας όλες τις δοκιμασίες και τα εμπόδια που στάλθηκαν μπροστά τους και αναβιώνοντας το δεσμό τους με τη φύση...
Η κολλητού έκανε ένα βήμα παραπάνω κι άρχισε να τρώει και μυγάκια... *σπαστικό γέλιο*
"Αφού σου είπα να μη περπατάς με ανοιχτό το στόμα σαν χάνος!!!"
"Και πώς να αναπνέω ρε χαζή στην εξοχή??? Από τη μύτη???"
Ο μι τζι. Για βίντεο ήμασταν και βουρ για το ΤούνελΣου. Το τσαρδί του Δούκα πολύ πρώτο όμως εεε? Φραγκάτος ο τυπάς αλλά πολύ γελάδι τριγύρω ρε παιδί μου.... Δε μπορώ, μου χαλάει το Φενγκ Σούι και τη βασιλική αύρα του χώρου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου