Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Empty voids and aching pains



Όλη μου τη ζωή την έχω βιώσει μέσα από λέξεις. Σήμερα είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω τι να γράψω. Το κενό δεν περιγράφεται και πόνος που αφήνει δεν υποφέρεται.

Εδώ και 25 χρόνια ήταν ένα από τα βασικά θεμέλια του κάστρου που χτίζω και λέγεται ζωή. Το κάστρο αντέχει να χάσει τους πύργους του. Αντέχει να χάσει το τείχος. Αντέχει να χάσει τα κανόνια του. Αντέχει να γκρεμιστεί όλο και να ξαναχτιστεί από την αρχή. Χωρίς θεμέλια όμως πώς ξαναχτίζεις το κάστρο? Μπορεί να σταθεί το κάστρο χωρίς θεμέλια?

Δεν περιμένω να καταλάβει κανείς πώς νιώθω, ούτε με ενδιαφέρει ποιός θα με χαρακτηρίσει υπερβολική. Όλοι έχουν και μία ιστορία να πουν και ο καθένας τη βιώνει διφορετικά. Αλλά η γιαγιά μου ήταν παραπάνω από γιαγιά. Όπως ήταν παραπάνω από άνθρωπος. Μάλλον ήρθε η ώρα να μαζευτούν όσοι άγγελοι ξεχάστηκαν κοντά μας εκεί επάνω.

Μόνο που εγώ δεν είμαι έτοιμη να την αφήσω ακόμα. Στο κάτω κάτω μου είχε υποσχεθεί ότι στο γάμο μου θα χόρευε ακόμα κι αν στεκόταν με το ζόρι.


"Καλά μωρέ ακόμα κοιμάσαι? Πώς θα σε παντρέψω μωρέ σένα? Τι άντρας θα σε πάρει που κοιμάσαι μέχρι τις 11? Ξύπνα βρε τεμπέλ΄κο!"

"Άστο το παιδί να κοιμηθεί. Τέτοια καλά παιδιά που έχ' ο παππουλίκος!"

"Ναι μωρέ, της μάνας τ'ς το τέτοιο! Εσύ έχεις καλά παιδιά κι οι άλλοι δεν έχουν!"

Και μετά μου έκλεινε το μάτι.



Ήσουν γιαγιά, μαμά, φίλη, έμπνευση, αδυναμία μου. Εάν υπάρχουν φύλακες άγγελοι, τώρα ξέρω ότι είσαι και ο φύλακας άγγελός μου. Καλή ξεκούραση Παρθενάκι μου.


Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

ஜ●•• When We Were Young ••●ஜ

Φανατικά μου αναγνωστόπουλα,

Εάν το scroll στο bar σας (γκνννμχμχμχουχιχιχιχουυυ) έχει αποκτήσει ξαφνικά το μέγεθος τρίχας, μη μου ταράζεστε!! Πρόκειται για το μεγαλύτερο post που έχει γραφτεί στην ιστορία αυτού του μπλογκακίου, εμπνευσμένο από το εξαιρετικό status που έβαλε εχθές ο Μιχμιχ στο Φαιησμπούκι και τα 101 ενθουσιώδη σχόλια που ακολούθησαν.

Πάρτε τις κούτες με τα Zewasoft.

Ξεθάψτε τις παιδικές σας αναμνήσεις.

Με δάκρυα χαράς και νοσταλγίας, σας παρουσιάζω...


ΤΑ ΠΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΩΝ '80s!!!


Ώπα, ώπα. Μην συγκινείστε από τώρα. Ακολουθεί disclaimer.

Η λίστα σαφώς και ΔΕΝ είναι πλήρης. Οποιαδήποτε συμβολή είναι ευπρόσδεκτη. Φυσικά και δεν έχω συμπεριλάβει τα Pokemon. Εγώ ήμουν στο γυμνάσιο (νομίζω) όταν άρχισαν να παίζονται. Όποιος αναφέρει Yu-gi-oh και Gormiti θα βγει τιμωρία έξω από την τάξη. Επίσης, μια και οι ταινίες της Disney παίζονταν από τότε περισσότερο στα VHS μας παρά στην τηλεόραση, έχουν παραληφθεί (προσωπικά αγαπημένες "Η Ωραία Κοιμωμένη", "Οι Αριστόγατες" και "Aladdin" - σαν τις παλιές μεταγλωττίσεις δεν έχει...). Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει δωθεί σε anime καθότι ζε σουί φανατική του είδους.

Τώρα σας επιτρέπω να συγκινηθείτε, να σκίσετε τα ιμάτιά σας, να ουρλιάξετε από χαρά και λοιπές αντιδράσεις που βίωσα εχθές στο wall του φίλτατου Μιχμιχ.

  • Iga No Kabamaru (Ο ένας. Ο μοναδικός. ΚΑΤΑΡΑ.)


  • Plawres Sanshiro (Αχ. Juohmaru. Αχ. *καρδούλες*)



  • Saber Rider (Σερίφης του Διαστήματος - Best theme EVER)



  • Thundercats



  • He-Man and She-ra



  • Αστυνόμος Σαϊνης (Πρόβλημα, πρόβλημα!)



  • Τεν-τεν



  • Νιλς Χόλγκερσον



  • Sport Billy (Θέλω το τσαντάκι του. ΤΩΡΑ.)



  • Candy Candy (Αχ βρε Άντονιιιιι... Οφού-οφού κι εσύ Τέρι παλικάρι μ'!!)





  • Power Rangers (Νομίζω ήθελα να είμαι η ροζ..... Έκπληξη??)



  • Βαβουροπατάτες



  • Κάπτεν Χάρλοκ



  • Defenders of Space (Δε μπορώ να θυμηθώ Ελληνικό τίτλο...)



  • Area 88 (Εξαιρετικό!)



  • Υποβρύχιο Κεραυνός



  • Robotech (ή Ρομποτέκ. LOL.)



  • Κάπτεν Πλάνετ (!!!)



  • Bravestarr



  • Voltron



  • Sailor Moon (Όποιος γελάσει, θα τον τιμωρήσω στο όνομα του Φεγγαριού!!)



  • Σάντιμπελ (Το να πω ότι την σιχαινόμουν, θα είναι understatement.)



  • Μικρό μου Πόνυ (Το επεισόδιο με το βούρκο! Και με εκείνο το καβούρι! Και τη μαγική μπογιά!!! Ουάααααααααααα!!!)




  • G.I. Joe (Σαφώς)



  • Του κουτιού τα παραμύθια (Και ποιός δεν το ξέρει αυτό το τραγουδάκι...)



  • Φρουτοπία



  • Τάρο ο Γιος της Δράκαινας (Δεν μπορούσα να το δω αυτό το παιδικό. Με τίποτα!)



  • Μπόλεκ και Λόλεκ



  • Στρουμφάκια. (Τα original!! :-D)



  • Τα Ρακούν (Λατρεμένο!!!)



  • Φωτεινούληδες



  • Λαστιχένια Αρκουδάκια



  • Ghostbusters



  • Παιδιά του Ονείρου



  • Κίσιφερ (!!!!)



  • Η Οδύσσεια του Διαστήματος



  • Transformers



  • Λίμνη των Κύκνων (Πρίγκηπα Ζίγκφριντ.... τι κλάμα Θεέ μου!!)



  • Οι 12 Μήνες ("Κύλα κύλα δαχτυλίδι...")



  • Άμποτ και Κοστέλο



  • Αρκουδάκια της Αγάπης



  • Η μεγάλη περιπέτεια των Τσίπμανκ (Ουάαα ο Θεόδωρος ο Βουτυρομπεμπές!!! :-D)



  • Δύο χρόνια διακοπές με τους δεινόσαυρους (Ξέρω ότι το ψάχνετε όλοι απεγνωσμένα... My personal favourite!! Αφιερωμένο στο αδερφοcooh μου... "Ζανς!")



  • Η Τζεμ και οι γόησσες (μου άρεσε πολύ αυτό το τραγουδάκι!!)



  • Λοκ ο Υπεράνθρωπος (καμία σχέση με το Lost και δεν βρήκα δυστυχώς ελληνικό βίντεο στο ΤούνελΣου)



  • Πριγκήπισσα Μονονόκε (Υπέροχο, αλλά δεν βρήκα το ελληνικό.)



  • H Ναυσικά της Κοιλάδας του Ανέμου (Είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ ότι όλοι το έχετε πετύχει στην τηλεόραση σε κάποια φάση των παιδικών σας χρόνων και σας έχει στιγματίσει όσο κι εμένα. Δυστυχώς δεν βρήκα βίντεο με ελληνική μεταγλώττιση...)




  • Λούκι Λουκ



    • Ντένις ο Τρομερός



    • Flinstones (στα ελληνικά!!)



    • Robin Hood (Το τμήμα Ψυχολογίας του University of Stirling παρακαλείται να πάρει βαθιές ανάσες...)



    • Silverhawks (Κάτι σας θυμίζει ε? :-P)



    • Το μυστικό των Νιμ (δεν βρήκα το ελληνικό στο ΤούνελΣου... μούμπλε μούμπλε!)



    • Ποπάυ






    Μετά από αυτό φαντάζομαι ότι καταριέστε ακόμα περισσότερο την ώρα και τη στιγμή που κλείσανε το gamato.info και το Blue-white GT... Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά που έχουν ανεβάσει όλα αυτά τα βιντεάκια στο ΤουνελΣου. Respect!


    Τι ωραίες παιδικές αναμνήσεις... Γιατί πρέπει να μεγαλώνουμε?

    Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

    Demystified

    Disclaimer: Αυτό το blog δημιουργήθηκε πριν 3 περίπου χρόνια για να μπορώ να γράφω τις μπούρδες που κατά καιρούς περνάνε από το μυαλό μου, καθότι το ρημάδι δε σταματάει να δουλέυει ούτε όταν κοιμάμαι και πρέπει όταν μπουκώνει πολύ να κάνω και καμιά εκκαθάριση δίσκου. Οπότε μην περιμένετε να διαβάσετε σοβαρά/έξυπνα/φιλοσοφημένα πράγματα, παρά μόνο ό,τι δεν χωράει στο κουβά όταν αυτός ξεχειλίσει. Όσοι γράφουν (μπούρδες και μη), ξέρουν ότι ερεθίσματα παίρνεις από προσωπικές καταστάσεις (και δη δράματα) μέχρι μια ηλίθια διαφήμιση που είδες στην τηλεόραση. Συνεπώς μαλακίτσες του τύπου "ξεκατινιάσματα στο διαδίκτυο" από τη στιγμή που δεν υπάρχουν ονόματα αλλά μόνο γενικές σκέψεις για κάποιες καταστάσεις (εξού και η έννοια personal blog/journal) είναι τουλάχιστον ΑΚΥΡΕΣ. Παίρνω αφορμή να πω όλα αυτά από ένα ποστάκι σε blog που πέτυχα κάνοντας βόλτα στο διαδίκτυο, το οποίο εν τέλει είδα ότι διαγράφηκε εξ ολοκλήρου για τα κομπλεξ πραγματικών κατίνων που νομίζουν ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους και οτιδήποτε γράφεται αναφέρεται σε αυτούς.

    All that being said, νίπτω τας χείρας μου προληπτικά γιατί έχει φοβηθεί το μάτι μου με αυτά που βλέπω και ακούω τελευταία. This blog is my kingdom and I am its Queen. Και όσο δε θίγω κανέναν μπορώ να γράφω ό,τι γουστάρω. If you don't like, don't read. Οπότε εάν είστε κάτω των δεακοχτώ, ευέξαπτος/η, κομπλεξικός/ή, ανασφαλής, εγωκεντρικός/ή... you may leave this page. NOW.



    Είχα να γράψω disclaimer από τη τελευταία φορά που έπρεπε να δηλώσω ότι δεν μου ανήκει το Lord of the Rings για ιστορία μου σε fanfiction site. Θεέ και Κύριε.



    Μια και είμαι λοιπόν η μόνη που μπορώ να ασκήσω τις εγωκεντικές μου τάσεις στο χώρο αυτού του φτωχού μπλογκακίου εφόσον είναι δικό ΜΟΥ, θα ήθελα να αφιερώσω ένα

    FUCK OFF AND LEAVE ME ALONE

    μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου σε ό,τι χαλάει το feng shui στα σκηνικά της ζωής μου και τη καρμική αύρα μου. Έχω καλύτερα πράγματα να ασχοληθώ.


    Other than that, σήμερα ανακάλυψα ότι το μόνο που δεν ξέρω είναι πότε θα πεθάνω. Surprise me, God. Και σε παρακαλώ ο θάνατός μου να είναι glorious και δραματικός όπως αξίζει σε μία Drama Queen του επιπέδου μου.


    Επίσης, επιβεβαίωσα τις ικανότητές μου ως ερευνήτρια και συνειδητοποίησα ότι αδικούμαι τα μάλα. Οι τύποι στο CSI δεν πιάνουν μία μπροστά μου.


    Τώρα λοιπόν που είδα αποτυπωμένες σε όμορφα μαύρα σχηματάκια τις σκέψεις μου, ας μπούμε στο ψητό. Άλλοι ακούν/γράφουν/παίζουν μουσική, άλλοι κάνουν yoga, άλλοι χορεύουν, άλλοι βγαίνουν για τρέξιμο κι άλλοι σπάνε στο ξύλο goblins στο WOW. Εγώ αν δεν ματώσει το πληκτρολόγιο και δεν παίξω jenga με τις λέξεις, δεν αδειάζω.


    Σας παρουσιάζω την Απομυθοποίηση, φανατικά μου αναγνωστόπουλα. Τις προηγούμενες φορές που την είχα πετύχει μπροστά μου είχε μια ουρά από Απογοήτευση να σέρνεται από πίσω, που άφηνε σημάδια "Είναι Δυνατόν Να Έχασα Το Χρόνο Μου Γι' Αυτό" γραμμένα με κόκκινη μπογιά στο έδαφος.

    Αυτή τη φορά το μόνο που άφησε ήταν μια ψυχική ηρεμία. Μετά τις ταχυκαρδίες, τις πεταλούδες και τα μόνιμα σαραντάρια στη θερμοκρασία, ήταν σαν να βρισκόμουνα σ' ένα δωμάτιο καλυμμένο από άσφαλτο κάτω από μεσημεριάτικο ήλιο καλοκαιριού και κάποιος να άναψε το air-condition στο φουλ. Η ανακούφιση ήταν ανευ προηγουμένου. Διότι αν αυτό είναι που ζητάς, δε μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι που δεν πληρώ τις προϋποθέσεις του. Παρά τους χαρταετούς που πετάω κατά διαστήματα, παρά τις φάσεις που περνάω, παρά τα χίλια-δυο στραβά που έχω, είμαι καλύτερη από αυτό. Και την επόμενη φορά που θα σε δω θα είμαι εγώ που θα κοιτάει από 'επάνω'.


    Να σέβεστε πάνω απ' όλα τον εαυτό σας και να μην αφήνετε κανέναν άνθρωπο και καμία κατάσταση να σας κάνει να αμφιβάλλετε για την αξία σας. Σας το λέει κάποια που κάνει μερικές φορές το λάθος να αισθάνεται ότι δεν είναι αρκετή.


    Πωπω ηρεμία.......... Έχω ζαλιστεί από τις βαθιές αναπνοές της λύτρωσης. Αφιερωμένο.