Η δική μου αναφώνηση ήταν λιγότερο σεμνή και ταπεινή ("Αυτό είναι ρε #@*&*&^$#%, είμαι genius!!!") κι ευτυχώς πετάχτηκα από το κρεβάτι μου φορώντας τις Hello Kitty πιτζαμούλες μου.
Η ξαφνική φλασιά-επιφώτηση και το συναίσθημα, όμως, ήταν το ίδιο.
Διότι εκεί που έχω μια ωραιότατη συζήτηση με τον Μορφέα και αρχίζω να χάνω επαφή με το περιβάλλον, βρίσκομαι σε τάξη του Αριστοτελείου να ρωτάω την καθηγήτρια της Kοινωνιογλωσσολογίας (αγαπημένη) "Εσείς έχετε κάνει καμιά έρευνα σε CMC?"
Τόσο γρήγορο log in στον πραγματικό κόσμο ούτε ο εκλεκτός Neo στο Matrix. Για πότε πήδηξα από τον επάνω όροφο της κουκέτας και άρπαξα το λαπιτόπι και το τετράδιό μου, ούτε η Drama Queen mother (a.k.a. θηλυκή έκδοση του 007) δεν το αντιλήφθηκε. Κι αυτό λέει πολλά!
Και βρίσκομαι λοιπόν, φανατικά μου αναγνωστόπουλα, 4 η ώρα τα ξημερώματα με ένα συνδιασμό αποβλακωμένου, κοιμισμένου, ενθουσιασμένου και ημιβαμπιροδρακουμελακικού κοκκινομάλλικου βλέμματος (οέο?) να ψάχνω άρθρα και να σκίζω με μανία φύλλα από το τετράδιο.
Μέχρι που έγραψα ένα outline που με αρέσει (αλλλληλλλλουϊα σε λέω!), σταμάτησα να γελάω σαν το σατανικό επιστήμονα (mwahahahahahaha κλπ) και έπιασα το Φαιησμπούκι και τον Τιτιβιζούλη -που σήμανε και τη λήξη της κρίσης.
Η ζωή είναι ωραία, αύριο είναι Κυριακή, είμαι ακόμα κοκκινομάλλα (τον πουλέν διεστραμμένες δυνάμεις του σύμπαντος που με θέλετε αιωνίως ανίδεη ξανθιά!!) και έχω θέμα για το διδακτορικό μου.
Τσίου. (...ή Twit...?)
