Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007

Σταματήστε τη Γη να κατέβω!!



Σκηνή 1η: Ελληνικά Πανεπιστήμια *snort*

Α.Π.Θ., Αμφιθέατρο Α/Αίθουσα 107

Φτάνω στο Αμφιθέατρο Α στις 12:55. Ονομάζεται η "ψύχωση της τελευταίας επαναληψούλας" και την είχα απ' το δημοτικό. Μόνο που ανακάλυψα ότι για το συγκεκριμένο μάθημα, την είχε αποκτήσει και η πλειονότητα της αίθουσας. Λες να φταίει το ότι οι περισσότεροι έδιναν το μάθημα για 3η και 4η φορά? Ψυχραμία λέμεεεεεεεεεεεεεεεε!!

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα και πάει επιτέλους 1:30. Έρχεται η επιτηρήτρια. Η καθηγήτρια.... ακόμα απούσα.

Πάει 1:35.

1:40.

1:45.

1:50.

"Πλάκα κάνετε τώρα!!"

Γυρνάει όλο το αμφιθέατρο στην είσοδο όπου έχει κάνει εμφάνιση υπερπαραγωγή το καχεκτικό μυωπικό γκόμπλιν (η προαναφερθείσα "καθηγήτρια") και κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας. WTF??

"Καλά, τι είστε όλοι εσείς? Εγώ περίμενα καμιά σαρανταριά άτομα το πολύ, όσους είχα κόψει στο προηγούμενο εξάμηνο!" Ααααααααα τόσο καλά. "Έχει κι άλλους τόσους επάνω στην 107! Από που είστε εσείς?"

"Απ' την εξεταστική που χάσαμε."

"Του Ιουνίου?"

"Όχι, τον Ιούνιο δεν χάσαμε εξεταστική."

"Α δεν χάσαμε?"

Περνάνε 5 λεπτά μέχρι να πάρει μπρος ο εγκέφαλος και να καταλάβει ότι τον Ιούνιο η εξεταστική έγινε κανονικά. Κι εμείς φυσικά συνεχίζουμε να κοιταζόμαστε μιας και η όλη φάση μας έχει αφήσει άφωνους και δε μπορούσαμε να σκούξουμε.

"Δηλαδή είστε απ' την εξεταστική του Σεπτεμβρίου που χάθηκε?"

"Τώρα είναι Σεπτέμβριος. Και είναι η κανονική εξεταστική του Σεπτεμβρίου."

Σ' αυτό το σημείο το μάτι μας αρχίζει να παίζει και η τρομαχτική φλεβίτσα στο δεξιό κρόταφό μου σκάει μύτη.

"Καλά ρε παιδιά κι από ποιά εξεταστική είστε?"

"Την εξεταστική του Φεβρουαρίου. Που χάθηκε λόγω των καταλήψεων." ...you know??

"Χάσαμε εξεταστική το Φεβρουάριο...?"

Όχι χρυσή μου κυριούλα. Στη δική σου κοσμάρα μπορεί να μη χάσαμε.

"Ααααααααααα και τώρα τι κάνουμε... Δεν έχω θέματα! Να πάρει, κι αυτή η αίθουσα δε με βολεύει καθόλου... Λοιπόν μην αγχώνεστε, οι αίθουσες είναι κλεισμένες για 3 ώρες και η εξέταση είναι μία ώρα μόνο, έχουμε χρόνο! Πάω επάνω να βγάλω άλλα θέματα γιατί τόσοι που είστε δε γίνεται να γράψετε όλοι τα ίδια!"

Ναι, λες κι έχουμε πιθανότητες ακόμα κι αν αντιγράψουμε να μας περάσεις...

Περνάει άλλο ένα 20άλεπτο μέσα στο οποίο το μισό αμφιθέατρο είχε σηκωθεί να φύγει, μουρμουρίζοντας κάτι για Ελληνικά Πανεπιστήμια και μπουρδέλα. Ήμουνα στο τσαφ να τους ακολουθήσω, αλλά ας όψεται το πτυχίο....

Εν τέλει εμφανίζεται η έρμη η επιτηρήτρια που είχε πάει να ελέγξει την κατάσταση στην πάνω αίθουσα και λέει στον όχλο ότι πρέπει να μεταναστεύσουμε στην επάνω αίθουσα επειδή η αισθητική του αμφιθεάτρου προκαλεί καούρες στην madame la proffeseuse. Μη χέσω.

Μετά απο άλλο ένα τέταρτο αναμπουμπούλας (και τη φήμη για τον ξεριζωμό των φουκαριάρηδων που εξαπλώθηκε σε όλο το φουαγιέ και 3 μέρες μετά ακόμα μάλλον γελάνε) βρισκόμαστε στριμωγμένοι και στοιχισμένοι στην 107, όπου η καλή μου αρχίζει να μοιράζει τα θέματα.

Ώπα. Ερώτηση από κεφάλαιο που δεν ήταν στην ύλη. Και τι ορολογία είναι αυτή? Μήπως μπέρδεψε τα μαθήματα? Μήπως διάβασα εγώ άλλα βιβλία?

Η απόλυτη σιγή για 2 λεπτά μέχρι να διαβάσουμε τα θέματα. Μετά αρχίζουν πάλι οι ματιές απορίας. Okay, το πρόβλημα είναι γενικό.

Εάν λάβουμε υπ' όψιν μας την ιδιαίτερη συμπάθεια που μου έχει η θεά τύχη, μάλλον το ΠΡΟΠΟ που έπαιξα δε θα με πλουτίσει με τον πολύτιμο απαραίτητο βαθμούλη που χρειάζομαι για να μη ξαναδώ την απαίσια καρικατούρα στα μάτια μου. Κυρίως όταν πληροφορούμαι (εκ των υστέρων) από κοπέλα που το έδινε το μάθημα για 5η(!!) φορά ότι τα θέματα ήταν 2 ετών, από διαφορετικά βιβλία και διαφορετική ύλη.

Α, και φυσικά το αγαπητό μας γκόμπλιν φρόντισε να μας ενημερώσει ότι θα έχει ΚΑΙ αρνητική βαθμολογία.

Νομίζω ότι φέτος για πρώτη φορά μετά από 4 επιτυχημένα χρόνια ακαδημαϊκών σπουδών θα κοπώ σε μάθημα. Πρέπει να το ζήσεις κι αυτό μια φορά πριν πάρεις πτυχίο... επιβάλλεται!

Ελληνικά Πανεπιστήμια? Think again. Όχι τίποτε άλλο, αλλά λυπάμαι τα λεφτά που στερήθηκαν οι γονείς μου τόσα χρόνια για τα ιδιωτικά μου, τα ιδιαίτερά μου, τις γλώσσες μου, για να μπω κι εγώ στο γάμο του καραγκιόζη...


Σκηνή 2η: Ετήσιο Φθινοπωρινό Πολιτισμικό Σοκ

Κι όχι τίποτε άλλο, κάθε χρόνο νομίζω ότι το έχω συνηθίσει και κάθε χρόνο μια άλφα αναστάτωση την παθαίνω. Άστο το ότι γεμίζει η πόλη ασφυκτικά με φοιτητές -κυρίως αν κυκλοφορείς σε περιοχές πανεπιστημίου (συγνώμη, τι περίμενες να δεις - αρκούδες??). Και άστο το ότι κάθε χρόνος που περνάει σου δημιουργεί περισσότερο άγχος, όχι για το πότε θα γίνεις επιτέλους μάνα (αλλά που θα πάει, θα φτάσουμε κι εκεί...), ούτε για το πότε επιτέλους θα πάρεις πτυχίο...

Αλλά για το πότε επιτέλους ο κόσμος θα μάθει να ντύνεται. Τελεία.

Το dresscode του πανεπιστημίου περιλαμβάνει από σταράκι μέχρι γόβα στυλέτο (ω ναι ναι στις 8 το πρωί... εκτός αν ήρθε η κοπέλα κατευθείαν απ' τα μπουζούκια, να μη την κακολογούμε) και από απλό τζιν μέχρι φούστα-ζώνη. Και φτάνω να αναρωτιέμαι: τι είναι τελικά το πανεπιστήμιο - χώρος που πάμε και κάνουμε τα μαθηματάκια μας ή πασαρέλα και γραφείο συνοικεσίων?? Για μάθημα πας, τζάνεμ. Ναι, άντε θα πας και για καφέ μετά. Αλλά είναι 11 η ώρα το πρωί κι αλλιώς ντυνόμαστε το πρωί, αλλιώς το βράδυ. Και αλλιώς ντύνονται οι φοιτητές, αλλιώς οι μπουζουκτσούδες ή οι pop-stars της τηλεόρασης ή τα μοντέλα στις φωτογραφίσεις περιοδικών ή οι σαραντάρες ή δε ξέρω γω τι. Και η κακογουστιά έχει ένα μέτρο.

Και δε φτάνει το γενικό ενδυματολογικό μπάχαλο που επικρατεί, το φθινόπωρο (και την άνοιξη) τα πράγματα χειροτερεύουν. Συνάντησα από χειμωνιάτικη μπότα (και πριν με πεις άσχετη -who? me!-, ξέρω γλυκειά μου ότι υπάρχουνκαι πιο ελαφριές φθινοπωρινές-ανοιξιάτικες και ξέρω και να τις ξεχωρίζω), μέχρι παντόφλα και πέδιλο. Τι να πεις. Είναι περίοδος προσαρμογής και αναγκαστικά όλοι γινόμαστε για λίγο απροσάρμοστοι...


Σκηνή 3η: Τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίς!

Τι ωραία που αισθάνεσαι όταν περιμένεις κάτι και σου έρχεται σε μεγαλύτερο μέγεθος! (γιατί ό,τι κι αν λένε, το μέγεθος μετράει. Ουγκ.) Είτε αυτό είναι βαθμός, ή αριθμός reviews, ή δώρο, ή (θετικό!) συναίσθημα ή ακόμα-ακόμα και αυτό που έρχεται στο μυαλό όλων μας όταν ακούμε τη λέξη μέγεθος, με το μπαρδόν κιόλας (οοοοοοουυυυυυ εκεί να δεις χαρές και γλέντια!)

Σήμερα πήγα στο ταχυδρομείο να παραλάβω το δέμα απ' το Amazon.com για το οποίο μου ήρθε ειδοποίηση στο σπίτι και μάλιστα δε μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν ήρθε απλά μαζί με το υπόλοιπο ταχυδρομείο όπως όλες οι υπόλοιπες παραγγελίες μου. Σιγά, ένα τόσο δα πραγματάκι ήταν στη φωτό που είδα.

Πάω λοιπόν στα ΕΛΤΑ της γειτονιάς και αφού παθαίνω 15 εγκεφαλικά επεισόδια για την ουρά που έβγαινε έξω από το κτίριο, συνέρχομαι και στέκομαι πίσω απ' τον παππού, ο οποίος έχε καταπιεί ολόκληρο σκόρδο πρωί πρωί. Για την πίεση βρε, ο άνθρωπος.

Σε κάποια φάση παίρνει το μάτι μου ένα δέμα που ξεχώριζε στα ράφια από το πόσα αυτοκόλλητα "Fragile" είχε επάνω και από το επικό του μέγεθος. Κάτι μου λέει το όνομα της εταιρίας στο κουτί, αλλά η ξανθιά δεν ήμουνα σίγουρη, γιατί απλά ήξερα ότι δε θα σταλεί απευθείας από την αποθήκη του Amazon. Τώρα από πού θα 'ρχοταν ακριβώς... ε δε μπορώ να κάθομαι και να ασχολούμαι με όλες τις λεπτομέρειες!!

Φτάνει η σειρά μου κι ο μονσιέ λε ταχυδρόμ αρχίζει να ψάχνει τα δέματα στα ράφια. Φτάνει στο δέμα-γίγαντα και το προσπερνάει. Άρα δεν είναι αυτό. Έλα όμως που δεν είναι και τα υπόλοιπα! Ξανά απ΄την αρχή το ράφι. Ξαναφτάνει στο δέμα. Το γυρνάει από δω από κει, δε βρίσκει τίποτα. Ξανά όλα τα δέματα απ' την αρχή. Μέχρι που ξαναφτάνει στο δέμα κι αυτή τη φορά παρακολουθώ με χαμόγελο της Crest και έντρομη για το πώς θα το κουβαλήσω σπίτι τον γλυκό μου να φέρνει το δέμα στο πάγκο. Και εκείνη τη στιγμή που πήρα στα χέρια μου το μεγάλο πακέτο, ένιωσα για λίγο ότι ήταν Χριστούγεννα.

Λατρεύω τα δώρα σε μεγάλες φαντεζί συσκευασίες κι ας είναι κι από μένα!



P.S.: Για όσους ανθρώπους ενδιαφέρθηκαν για την ψυχολογική μου κατάσταση, είμαι πολύ πολύ πολύ καλύτερα. Επιτέλους μπόρεσα να δω τον κόσμο υπό το φως του ήλιου. Απλά ακόμα προσπαθώ να ξεπεράσω το γεγονός (και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω) ότι έπρεπε να πληγώσω για ακόμα μία φορά τον ίδιο άνθρωπο που κάθε φορά με επαναφέρει στην τάξη και στον πραγματικό μου εαυτό.



Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

Φτάνεεεεεεεεεεεεεεεεεεειιιιιιιιι!!!!!!!!!!!!!!!!



Πλέον είμαι απολύτως σίγουρη ότι η ευφυής κούτρα που ανακάλυψε την εξεταστική είναι ο ένας και μοναδικός υπέυθυνος για τη μάστιγα των ναρκωτικών.

Είναι 6 παρά (ω ναι ναι, το πρωί) κι εγώ ακόμα είμαι στη σελίδα 57 από τις 245. Ο εγκέφαλός μου έχει βαρέσει διάλυση κι εγώ σε λίγο θ' αρχίσω να βαράω ενέσεις.

ΔΕΝ. ΑΝΤΕΧΩ. ΑΛΛΟ.

Και δε μου φτάνουν όλα τα προβλήματα μου, έχω και το καινούριο χόμπυ του Mr. Big "10.000 διαστροφικοί τρόποι για να κάνουμε τη Silent Niobe να υποφέρει". Ωραία. Εξαιρετικά. Χαίρομαι που για ακόμα μια φορά αποτελώ διασκεδαστική ενασχόληση για την Αυτόυ Υψηλότητά Του.

Έχετε το νου σας. Σε λίγες μέρες με βλέπω πρώτο θέμα στις ειδήσεις.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Ασύμμετρη Απειλή



Είναι συνομωσία. Period.

Στην αρχή το Super Market της γειτονιάς σταματάει να φέρνει Red Bull. Πώς μου κόβεις έτσι το δικαίωμα για σύτισση, ρε άνθρωπε?? Στις πληγείσες περιοχές στείλατε νερό, σε μένα που είμαι πληγείσα λόγω εξεταστικής γιατί δεν στέλνετε Red Bull??

Μετά ήρθε το δεύτερο πλήγμα. Το ψιλικατζίδικο απέναντι ξέμεινε από Muratti και θα ξαναφέρει σε 2-3 μέρες. Μήπως ν' αρχίσω κι εγώ τους μπάφους και το Pro...??

Στη συνέχεια, το καφετί βαν ντάικ σκατοσαυρίνι διαταράσει την ψυχική μου γαλήνη και καταφέρνει επιτυχώς να με αποσπάσει από το διάβασμα... Η αυτού διαβολικότητά του (a.k.a. το μεγάλο κεφάλι πίσω από τη συνομωσία) έστειλε το πιο ύπουλο υποχείριό του για να μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο, αλλά το βρωμερό σαυρίνι απλά μαδάει μαργαρίτες μπροστά στο πανίσχυρο μυαλό μου.... Α τσσσσσσσσςςςςςςς!!

Ακολουθεί η επίθεση του κουνουπιού-καμικάζι που έκανε την τσάρκα του βζουυυυυυυυμ βζουυυυυυυυμ μία, δύο, τρεις γύρω από το κεφάλι μου και στο τέλος κατέληξε πίνακας αφηρημένης τέχνης στον τοίχο. Να θυμηθώ να εξαφανίσω παντόφλες, στυλό, βιβλία, κινητά, 12ποντα, μπιζού γκουμούτσες και λοιπά φονικά αντικείμενα απ' το δωμάτιό μου. Έχω αρχίσει να γίνομαι πολύ βίαιη.

Τυχαία περιστατικά? Έτσι νόμιζα. Η Ασύμμετρη Απειλή όμως αποκαλύφθηκε σήμερα το βράδυ:

Δε φτάνει που κάθε χρόνο πρέπει να ακούμε το CD με τα τραγούδια της Eurovision στη διαπασόν από τη μέρα που θα κυκλοφορήσουν μέχρι τη μέρα που θα τα παίξει το CD...

Δε φτάνει που πρέπει να υπομένουμε τις στριγγλιές της Μάρως Λύτρα (για να μη μιλήσω για τα σουξέ της) και το βαρεμένο τον απέναντι να δίνει νέα έννοια στη λέξη 'φάλτσος' βγαίνοντας στο μπαλκόνι και τραγουδώντας με λαχτάρα, πυγμή και υπερηφάνια "Εγώ δεν είμαι οι (ή 'η'? Δυσκολεύομαι να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής...) εννιά στις δέκα, εγώ είμαι επικίνδυνη γυναίκα"...


....... σήμερα πιάσαμε και το βάρδο Sotis. Αυτή τη στιγμή τον ακούει όλη η γειτονία σε Dolby και γουστέρνουμε απίστευτα. Σε λίγο θ' αρχίσω να μαδάω τις ζαρντινιέρες στο μπαλκόνι για να πετάξω κι εγώ το λουλουδικό μου. Τι να πω, σκίζει νταντέλες το παλικάρι. Έχουμε βάλει τον ορό και σε λίγο θ' αρχίσουμε τα σφινάκια κώνειο να 'ρθουμε στα ίσα μας.

Κοτσάνι την περνάμε κι απόψε!

Πού θα πάει. Θα βρω τρόπο ν' αντιμετωπίσω κι εγώ την Ασύμμετρη Απειλή. Θα πάρω τον Κωστάκη που ξέρει από τέτοια. Ή αυτό ή θα καταλήξω serial killer.

Μπουμπουνίζει έξω...?

Εεεεεε, μποζοοομουλείπειειηηηηηη......



Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007

The 1.569th Celebrity Deathmatch: Silent Niobe vs. Μικρό Καφετί Σκατοσαυράκι


Μισό λεπτάκι να ρουφήξω λίγο Red Bull για να συνέλθω.

*sips from straw with fervor*

Αααααααααααχ! <------------ sigh of pleasure

OK πίπoλ.

Πάμε.

Εδώ και μερικές μέρες συνέβαιναν ανεξήγητα πράγματα στο δωμάτιό μου. Η κατάσταση είχε καταντήσει λίγο Twilight Zone, αλλά κατάφερα να καταπολεμήσω τις ορμές του id μου και να μην αρχίσω τα θυμιατά και τα απανωτά τηλέφωνα στους Ghostbusters.

Όλα ξεκίνησαν με την εξαφάνιση της αφίσας του Orlando Bloom από μία φωτογράφιση που κηλίδωσε την αθωότητα μου μια για πάντα και αποτέλεσε την αιτία της εξάπλωσης της σεξοπορνοδιαστροφικότητας στον πλανήτη Γη. Θα μπορούσα να σας δώσω μερικά παραδείγματα του τι θα μπορούσα να κάνω με το προαναφερθέν τρέ κρεβατάμπλ μωρό, αλλά θα μας κόψει το ραδιοτηλεοπτικό.

Μία καλή πρωία...

'Ωπα, πάρτο αλλιώς. Είμαστε σε περίοδο εξεταστικής και ολονυχτίας.

Ένα καλό βραδάκι, λοιπόν, ξυπνάω μετά από τον κλασσικό λίθαργο που συνοδεύει ένα τρικούβερτο ξενύχτι αγκαλιά με το βιβλίο της Ψυχογλωσσολογίας και ανοίγω τα μάτια μου προσπαθώντας να κάνω log in στον πραγματικό κόσμο.

Η πτώση απ'το έβδομο όνειρο έγινε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πού είναι η αφίσα με τον Orlie, οέο??

Ντου νοτ πάνικ.

Πάλι θα ξεκόλλησε η μαστίχα και θα έπεσε πουθενά. Την επόμενη φορά θα χρησιμοποιήσω Μπιγκ Μπάμπολ μπας και μείνει στη θέση της. Απ'το αγάπημένο μου τζιν πάντως δεν έφυγε. *grumbles*

Βρε ψάχνω πίσω απ'το γραφείο μου... (όχι τίποτα, αλλά με τόσα καλώδια και πρίζες θα μπουρλοτιάζαμε και θα μας έβρισκαν φουντοκωλιασμένους...) Βρε μέχρι και στο μπαλκόνι μήπως την πήρε ο αέρας απ' το ανοιχτό παράθυρο... Βρε σε συρτάρια μήπως είμαι τίποτα κρυφοmutant (πώς λέμε κρυφογκέι... *snort*) και έχω τηλεπαθητικές δυνάμεις που δεν γνωρίζω... Βρε σε όλο το σπίτι μήπως εν τέλει πάσχω από Αλτζχάιμερ και την πήγα πουθενά που δε θυμόμουν, ρε παιδί!

Και μετά αρχίζουν οι ανακρίσεις. Κάποιος FUBARος μου είχε ζουλέψει το αντικείμενο των φαντασιώσεών μου!!

Ο μπαμπάς ήταν υπεράνω πάσης υποψίας, λόγω γενικής περιπλάνησης στην κοσμάρα του. Το Παπί έλειπε σε tour στα μαγαζιά, οπότε δια της ατόπου απαγωγής καταλήξαμε στην αδερφή μου. Εντάξει. Αποφάσισα να δείξω κατανόηση. Ποιός μπορεί άλλωστε να αντισταθεί σ' αυτά τα ζυγωματικά?? (Out! Out! You evil spirits of lust!!)

Μετά από πολύωρη ανάκριση, η αδερφή μου αθωώθηκε και καταλήξαμε στα εξής συμπεράσματα:

1.
Το δωμάτιο ήταν στοιχειωμένο και το τσουλοπόλτεργκειστ γουστάριζε τον Orlando. ΜΟΥ.
2. Ο David Copperfield σταμάτησε να εξαφανίζει μνημεία κι έβαλε στο μάτι τα υπάρχοντά μου.
3. Μετά την στενή επαφή πρώτου τύπου που είχαμε με το UFO στο εξοχικό μας στην Χαλκιδική πριν χρόνια (ναι... γελάτε, γελάτε... το είδαμε ΚΑΙ εγώ ΚΑΙ η αδερφή μου ΚΑΙ ο ξάδερφος μου... μικροί ανίδεοι!), οι εξωγήινοι επέστρεψαν. Δριμύτεροι.
4. Κάποια άλλη ανεξήγητη αιτία, η οποία επειδή ακριβώς ήταν ανεξήγητη, δεν μπορέσαμε να την εξηγήσουμε.

Αφού έστειλα e-mail στον Αθέατο Κόσμο για τη διερεύνηση του θέματος από τους ειδικούς του πάνελ της εκπομπής, συνειδητοποίησα ότι εν τέλει το θέμα αφορούσε τη Νικολούλη. Τουλάχιστον μ' αυτήν είχα μία ελπίδα να δω φως στο τούνελ! (Χαρ χαρ) Και φυσικά, το θέμα τελείωσε εκεί.

Οι μέρες περνάνε, ο παραλογισμός της εξεταστικής συνεχίζεται και εχθές κατά τις 10 υψώνω το απλανές βλέμμα μου στον ουρανό μπας και μου έρθει η Θεία Φώτηση και καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής εν ονόματι Grice στην Πραγματολογία....

Πού πήγε και η αφίσα με τον Legolas, οέο??

Τελείως πεπεισμένη ότι καλαμπουρίζουνε ομαδικώς στο σπίτι εις βάρος μου, σπεύδω στο σαλόνι για τα μπινελίκια. Ο μπαμπάς μου κλασσικά δεν είχε προσέξει ότι είχα ποτέ αφίσες στο δωμάτιο, η μαμά ήταν ακόμα μια φορά απασχολημένη με τη σύτισση μου (εδώ ο απαυτός μας καίγεται... και δεν θα συνεχίσω λόγω σεβασμού προς τον άνθρωπο που έφερε στον κόσμο το όγδοο θαύμα του -εμένα φυσικά. Άκουσα 'κιχ'...??) και η αδερφή μου μουρμούρισε κάτι για "ξωτικολούγκρες" (το οποίο έκανα πως δεν άκουσα) και πήγε να συνεχίσει το λούσιμο με τη λακ. Αν ποτέ με βρείτε τέζα, να ξέρετε από αναθυμιάσεις της Wella θα 'χω πάει.

Σ' αυτό το σημείο άρχισα να ανησυχώ... Τι μου συνέβαινε?? Μήπως είχαν αρχίζει να καίγονται εγκεφαλικά κύτταρα απ' την εξεταστική...? Αποφάσισα να ρίξω το τελευταίο μου χαρτί και συγκάλεσα συμβούλιο με το αξιαγάπητο μικρό μου δαχτυλάκι... αλλά αλί και τρισαλί πρώτη φορά ήταν ανίκανο να δώσει απάντηση......

Κι όχι τίποτε άλλο, βουρλίζομαι πώς είναι δυνατόν να βρέθηκε και άλλος pervy elf-fancier... Ποιός άλλος θα μπορούσε να τη βρίσκει μ' αυτή τη θεϊκή ξωτικίσια προφορά του Orlando Bloom που θυμίζει τ' αγγλικά του Zlad-Electronic-Supersonic?? Είναι λίγο βλαχομπινέδες αυτοί απ' το Mirkwood, πώς να το κάνουμε... Δεν είναι σαν τις χαϊκλασάτες γκλαμουράτες μορφές από το Lothlorien...

Ναι, οκέι, βγήκα εκτός θέματος. Αν και συνήθως βγαίνω εκτός ορίου λέξεων. Γαμώτη.

Πώς επιστρέφω στο δωμάτιο, μου πέφτει το στυλό Hondos Center δίπλα στο κρεβάτι, το οποίο πριν από λίγο κρατούσα σαν το ραβδί του Χάρι Πόταααhh και κουνούσα απειλητικά για να αποσπάσω πληροφορίες. Σκύβω η ευλογημένη, και τι να δω...

Ένα γυαλιστερό χαρτί φωτογραφικής ποιότητας (να μην είμαστε και φτηνιάρηδες) κείτονταν χάμω φαρδύ πλατύ.........

Περιττό να σας πω ότι από τη χαρά και την ευτυχία μου στούκαρα στο ξύλο του κρεβατιού με περισσή χάρη... Τέτοιες κεφαλιές ούτε ο Πελέ! Αφού καταράστηκα τη βρωμοφάρα της ακατανόμαστης, το φελέκι της και το κέρατό της το βερνικωμένο, περίμενα να εξαφανιστούν τα χρωματιστά αστεράκια και ξαναέσκυψα (η ευλογημένη) απλώνοντας το χέρι μου κάτω απ' το κρεβάτι για να τραβήξω την αφίσα.

Και η αφίσα τραβιέται πιο μέσα.

Είπαμε. Ντου νοτ πάνικ. Η εξεταστική προκαλεί παραισθήσεις.

Ξαναπλώνω το χέρι μου.

Η αφίσα ξανατραβιέται.

Και σ' αυτό το σημείο ΕΓΩ ΠΑΝΙΚ.

Σκύβω περισσότερο (η ευλογημένη) και προσπαθώ να δω τι στην ευχή συμβαίνει. Το βλέμμα μου περιπλανιέται στα άδυτα του πυθμένα του κρεβατιού...

Ώσπου βλέπω τα μάτια που λαμπιρίζουν. Μπιρμπιλωτά και τσακίρικα. Με παρακολουθούν με επιφυλακτικότητα και δεν ανοιγοκλείνουν.

Γουόου. Freaky.

Πάνω που ετοιμάζω μια κραυγή προδιαγραφών Nazgul για την ανακάλυψη του Μπαμπούλα (του πραγματικού, όχι του νεκροθάφτη συμμαθητή) κάτω απ' το κρεβάτι της αδερφής μου ("Εγώ σας το 'λεγα τόσα χρόνια, αλλά ποιός μ' άκουγε??"), τα μάτια έρχονται πιο κοντά και μου αποκαλύποτυν τον ιδιοκτήτη τους.

Το τρισκατάρατο.

Το παλιομούλικο.

Το ρημαδομπούκι.

Παντού θα το αναγνώριζα αυτό το καφετί βαν ντάικ και το διαβολικό του βλέμμα!! Μου την έφερε μπαμπέσικα, το πορδοβούλωμα!! Δε φτάνει εισέβαλλε στο σπίτι μου απρόσκλητο (να πω ότι ζούσα σε κανένα βάλτο... Καλαμαριά μένω σε πολυκατοικία, μέσα στην άσφαλτο και τη ρύπανση!!), θρονιάστηκε στον τοίχο του χωλ, ξαμωληθήκαμε εγώ και η σίστερ σε καταδίωξη τύπου CSI με την Cartier ομπρέλα της μάνας για να το διώξουμε (είμαστε επισήμως dead αν το μάθει), τόλμησε να εμφανιστεί ξανά και να απομακρυνθεί από το κούφωμα της πόρτας μέσα στο οποίο το είχαμε στριμώξει, παραβιάζοντας τα περιοριστικά μέτρα!!!

Κρατώντας eye-contact με το δεινοσαυρίνι, απλώνω με προσοχή το χέρι μου για να σώσω την αφίσα από τα βρωμοπατουσίνια του και να φωνάξω ενισχύσεις.

Ανοίγει το στόμα του απειλητικά και με κοιτάζει με φθονερό βλέμμα. Το αγριοκοιτάζω κι εγώ.

"Γιου τόκιν του μι? Γιου τόκιν του μι??"

Σιγή.

Μπασταρδοπαίδι. Ξέρει και τακτικές παραπλάνησης για να μπορεί να έχει τον έλεγχο της κατάστασης... νομίζει ότι η σιωπή του θα με αποσυντονίσει, αλλά ξεχνάει ότι είμαι γλωσσολόγος και μπορώ να βρω τι κρύβεται πίσω από κάθε διαβολική του γλωσσολογική ενέργεια.

Πλησιάζω περισσότερο το χέρι μου. Με τις άκρες των δαχτύλων μου φτάνω την αφίσα και την τραβάω...

Το σαυράκι παθαίνει αμόκ!! Δαγκώνει την αφίσα και προσπαθεί να μου την αρπάξει!!

Τι να μου πει τώρα κι αυτό το καημάδι, ένα φου το κάνω και ξαφνικά βρίσκεται σε τρυφερό τετ-α-τετ με το τοίχο.

Καθώς σηκώνω την αφίσα, έρχομαι αντιμέτωπη με ένα Μεγάλο Σοκ και 4 Συγκλονιστικές Ανακαλύψεις (στο πνεύμα του Cooperative Principle και των 4 Maxims που το ακολουθούν... κάτι έμαθα!):

α. Το Μεγάλο Σοκ: Η αφίσα μου είναι μασουλημένη και μισοφαγωμένη. Κυρίως στα απόκρυφα του Legolas. Και ναι, σοβαρολογώ απόλυτα.
β. Οι 4 Συγκλονιστικές Ανακαλύψεις:
i) Το ραμολιμέντο έκλεβε τις αφίσες μου για σνακ!!
ii) Η παλιοκιουσπίτσα η πουτανοσαυρίτσα χαλβάδιαζε τόσο καιρό τον Legolas-Orlando (ΜΟΥ!) και δεν το είχα πάρει χαμπάρι!! (όπως και πολλά άλλα που δεν είχα πάρει χαμπάρι τελευταία... *ahem*)
iii) Η ξετσίπωτη ευνούχισε τον Legolas!
iv) Ξαφνικά δε θέλω να ξέρω σε τη φάση βρίσκεται η άλλη αφίσα...

Δεν προλαβαίνω να συνέλθω από το Μεγάλο Σοκ και τις 4 Συγκλονιστικές Ανακαλύψεις και συνειδητοποιώ ότι το καφέ βαν ντάικ σκατοσαυράκι έχει ξαμωληθεί ξωπίσω μου και σκοπεύει να μου επιτεθεί.

Έντερ κραυγή Nazgul και επιτάχυνση από 0-100 σε 0.2 δευτερόλεπτα.

Μόνο που δεν είμαι ο Neo και το κόλπο Περνάω-Μέσα-Από-Τη-Χαραμάδα-Της-Σχεδόν-Κλειστής-Πόρτας αλά Matrix στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία κι εγώ σφίνωσα στην πόρτα. Και σαν να μην έφτανε το καρούμπαλο στο δόξα πατρί, φέρω ΚΑΙ μελανιές διότι η μάνα μου όντας εξίσου ψύχραιμη με μένα, προσπαθούσε να με ξεσφινώσει τραβώντας την πόρτα προς την αντίθετη πλευρά... Όχι, κοκκινομάλλα είναι. Μήπως πρέπει να πάρω τηλέφωνο στη γραμμή για τα θύματα της οικογενειακής βίας...??

Εν τέλει απελευθερώθηκα πάνω στην ώρα που το σαυράκι είχε αρχίσει να σκαρφαλώνει πάνω στο πόδι μου και το έστειλα γκολ στον τοίχο για ακόμα μια φορά... Μα εφτάψυχο ήταν το μαλακισμένο??

Επακολούθησαν σκηνές απείρου κάλλους.

Εγώ με το σαυράκι μεγέθους γιαπωνέζικου αποτέτοιου σε μη-στύση να με κυνηγάει με ευκινησία, ταχύτητα και μανούβρες που θα ζήλευε αίλουρος, η αδερφή μου με τη λακ από πίσω να ψεκάζει για να προσθέσει ακόμα ένα θύμα από αναθυμιάσεις στη λίστα της, η μαμά μου να λιποθυμάει δεξιά κι αριστερά (Γαμώτο. Ό,τι και να κάνω ποτέ δε θα τη ξεπεράσω. Είναι και θα είναι πάντα η απόλυτη Drama Queen!) κι ο μπαμπάς μου με τη χάρη και την ευκινησία μιας χελώνας που πάσχει από αρθρίτιδα να προσπαθεί να βγει απ' την κοσμάρα του και να καταλάβει τι συμβαίνει.

Μέχρι που αποφασίζει να εκτελέσει το διάσημο ακροβατικό του ως ο Πανίσχυρος Ανθρώπινος Κομήτης και να προσγειωθεί επάνω στο διαβολικό, καφέ βαν ντάικ βρωμοσαυρίδιο.

Νομίζω έκανε και "πλιτς".

Eeeeeeeeeeeeewwwwwwwwwwwwwww.

Από κείνη την ώρα δεν έχω ξαναπεράσει απ' το χώρο του εγκλήματος.

Εμ πάσει περιπτώσει, αφού απένειμα τους φόρους τιμής που άξιζαν στις αφίσες μου (ή ό,τι απέμεινε από αυτές, τελοσπάντων), τις πέταξα, εκτύπωσα καινούριες και συνέχισα το διάβασμα.

Silent Niobe vs. Μικρό Καφετί Σκατοσαυράκι: 1-0

Mwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahahahahahahahahhahahahahahahahahaha!! *my famous evil laugh*

*brings pinky to mouth*






Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Πότε τελειώνει η εξεταστική, οέο?


Τώρα τελευταία έχω γίνει ο Absolute Master των ρητορικών ερωτήσεων.

Όχι τίποτε άλλο, περνάς και την ώρα σου ευχάριστα. Πού ξέρεις, ερώτηση στην ερώτηση μπορεί να βρω και το νόημα της ύπαρξής μου...

Ίσως τότε σταματήσω τις συζητήσεις με το δεξί μικρό μου δαχτυλάκι. Οι Pinky Convos είναι πολύ εποικοδομητικές και το μικρό μου δαχτυλάκι αξιαγάπητο, αλλά μπορεί και να μας παρεξηγήσουν. (*snort* Whyever would you say that??)

Επιτέλους ξεμπέρδεψα με το Gender and Language (και όχι Sex and Language... Ποιός ηλίθιος το μετέφρασε "Σεξ και Γλώσσα"?? LMAO) και επαναπροσδιόρισα την φεμινιστική μου πλευρά. Παρακάτω παραθέτω την ανωτερότητα του 'ισχυρού φύλου':

The cichlid effect

"One dramatic example of the active and instrumental attitude of the male of the species is described by Jessie Bernard. She calls it the 'cichlid effect' and provides a provocative elaboration of the general theme of male dominance/female submissiveness. The cichlid effect derives its name from a particular kind of fish, the cichlid, a peculiar creature. The two sexes of the cichlid have no identifying signs to differentiate them, and in the past it was difficult for biologists to distinguish one from the other. [...]

The key is that the three kinds of behavior [aggression, fear and sexual responses found in both sexes] are related differently for the two sexes. Sexual behavior is coupled with aggressive behavior in the male; in the female, sexual behavior is related to fear. [...] Fear and sexuality cannot exist in the male at the same time. If the male has the slightest fear of his partner, his sexuality is curbed.
[...]
Conversely, if the female has so little fear or awe of her partner that her aggression is not suppressed, she does not react sexually to him. The sexuality of a male cichlid depends on the female's awe. She must defer to him, or his masculinity is extinguished.
[...]
One can draw a parallel between human beings and cichlids. Human male sexuality may be vulnerable to female aggression and diminished by lack of female subservience or awe. It is often dependent on deference. Even though male sexuality can endure cultural restraints and physical mistreatment, it may not be able to withstand the cichlid effect. This vulnerability of male sexuality is apparently social and based on relationships with women.

Sexual initiative is to be distinguished from sexual aggression. Either women or men can take the initiative sexually, for example, and signal preliminary interest in the other. But only men can be aggressive sexually. The reverse is not true: 'Female initiative is successful only when the male is willing... He can take her; [but] she must excite or intice him. If he does not become aroused, she cannot have him sexually.' Of course, this presents difficulties to males; it puts them to the test. For while a female can be unaroused sexually and still participate, can pretend, a male's success or failure -particularly his failure- is highly visible."

Σε απλά ελληνικά? Ο ανδρισμός του 'ισχυρού φύλου' εξαρτάται από την δική μας υποταγή.

Pathetic.

Κι εμείς τι κάνουμε?

Νιαουρίζουμε, χαζογελάμε, κάνουμε γούτσου-γούτσου ζουζουνίτσες και συμφωνούμε με όσα μας λένε γιατί πολύ απλά δεν μπαίνουμε στον κόπο να ασχοληθούμε με τους πραγματικά χαζούς και να θίξουμε τον εγωισμό τους.

Συμπέρασμα? Τα κοριτσάκια που νιαουρίζουν δεν είναι ούτε τόσο χαζά, ούτε όσο αθώα δείχνουν... Μάλλον συμβαίνει το αντίθετο... Και γουστάρω τρελά τις καταστάσεις τύπου "they don't know that we know", που σε σχολιάζουν κοροΪδευτικά, ενώ οι βλάκες τις υπόθεσης είναι εκείνοι!

Am I a manipulative bitch? Well, what can I say? Bitches rule!! Γυναίκες είμαστε αγάπη μου, όχι ηλίθιες. Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που ανακοίνωσαν το Top 3 των απόλυτων κακών στο κόσμο μας: πύρ, γυνή και θάλασσα.

Και τώρα, αφού έβγαλα όλα τα φεμινιστικά απωθημένα μου από τα εσώψυχά μου, θα επιστρέψω στην συζήτησή μου με το δαχτυλάκι μου σχετικά για το αν η κοινωνία πλάθει τη γλώσσα ή η γλώσσα την κοινωνία.

*bangs head on desk*

Λέτε να φταίνε τα παυσίπονα για τα γόνατά μου...?

Όταν φωνάζω και ωρύομαι ότι η εξεταστική κάνει κακό όμως, κανείς δε με πιστεύει!!

Ω ρε γλέντια... Πού να πιάσω Πραγματολογία και Μεταφορά-Μετωνυμία...