Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Καλοκαιράκι calling

Κάπου ανάμεσα σε συλλογή δεδομένων, αντιβίωση ανά 6 ώρες και απόλυτη απογοήτευση, αναπολώ αξέχαστες στιγμές δόξας και παρακαλάω να υπήρχε ένα κουμπί Fast Forward να βρεθώ στις 7 Ιουλίου στις αφίξεις του Αεροδρομίου Μακεδονία κάτω από έναν υπέροχο καλοκαιρινό ήλιο. Ή ένα υπέροχο καλοκαιρινό φεγγάρι. Δε θα τα χαλάσουμε για τη πρωινή ή τη βραδινή πτήση.

Το τμήμα μας πετάει χαρταετό. Στο τμήμα της Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας, αντιθέτως, τους δίνουν λίστες με έτοιμα θέματα και κάνουν προσωπικές συναντήσεις για να δούνε πιο θέμα ταιριάζει καλύτερα στον καθένα. Όχι σαν εμάς τους μαλάκες των μεταπτυχιακών της Θεωρητικής Γλωσσολογίας, που έπρεπε να βρούμε θέμα πάνω στο οποίο δεν έχει δουλέψει κανείς άλλος και μάλιστα από τον Οκτώβριο. Κι αφού τακτοποιηθούν όλοι, τους δίνουν ένα πιάτο με σχεδόν έτοιμη την πτυχιακή τους για να μην μπαίνουν και στο κόπο να χρησιμοποιήσουν τον εγκέφαλό τους. Στο κάτω κάτω τα μισά Τσαϊνίζια δεν ξέρουν καν Αγγλικά, ποιά Γλωσσολογία. Εμείς οι καταραμένοι τέσσερεις της Ιστορικής Γλωσσολογίας, από την άλλη, δεν έχουμε πάρει βαθμούς από το Νοέμβριο (διότι καθώς είμαστε και ολόκληρο πλήθος, πού να προλάβουν να διορθώσουν τα γραπτά μας), παρακολουθούμε μαθήματα της Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας (για την ακρίβεια σταματήσαμε να πηγαίνουμε και διαβάζουμε θέματα σχετικά με το μεταπτυχιακό μας μόνοι μας) επειδή είναι τόσο ανοργάνωτοι που δεν υπήρχαν άλλα μαθήματα για εμάς (εκτός από το Corpus Linguistics που κάνουμε παρέα με ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟΥΣ), θα βαθμολογηθούμε για την παρουσίασή μας στο συνέδριο (άντε καλέ που θα έβαζαν αυτούς της Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας να παρουσιάσουν, πού να κουράζονται τα παιδιά...), συν το γεγονός ότι μας έχουν αφήσει να δουλεύουμε μόνοι μας και δεν ασχολούνται γενικώς. Εγώ δεν ξέρω καν ποιόν supervisor έχω πλέον. Οι Έλληνες καθηγητές που έχω επικοινωνήσει μέσω mail πιο πολύ supervising έχουν κάνει από τους δικούς μας εδώ.

Του χρόνου λέει θα αναδιοργανώσουν το μεταπτυχιακό. Με το μπαρδόν, χεστήκαμε. Εγώ φέτος είμαι εδώ και τα σκάω. Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι τουλάχιστον αναπτύσσω τις ικανότητές μου ως independent researcher. Τι σκατά. Ή κολυμπάς στα βαθιά ή πνίγεσαι. Οι παιδικές πισίνες είναι για να κατουρούν τα μωρά.

Και που λέτε μέσα στην απόλυτη μιζέρια, έρχονται αναλαμπές μακρυνών (όχι και τόσο) χρόνων με κάτι beach bars στη Χαλκιδική, κάτι μπουγέλα με μπύρες και δε συμμαζεύεται κι εμένα να κλαίω το extension γιατί η μπύρα λιώνει τη σιλικόνη... Κάπου εκεί σκάει μούρη και ένας θεός μόνδελος (gay από έγκυρη πηγή), μια πετσέτα Ralph Lauren (σωστά ενθυμούμαι κουκλούδια?), κάτι άκυρα καγκουροπιτσιρίκια με κανάτες και ωωωωωω ναι... Το αποκορύφωμα στο μπάνιο-ηλεκτρική γεννήτρια στο σπίτι της Μαρίας... Έκανες ντουζ με δωρεάν ανάνηψη σε περίπτωση που είχες πάθει καρδιακή προσβολή από το παγωμένο νερό της αυλής, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να αποφύγεις το προαναφερθέν ηλεκτροσόκ. Ολόκληρα βολτ πέρασαν από τα μάτια μου! Κεραυνοί και καταιγίδες! Κι άμα ήσουνα και ριψοκίνδυνο γκομενάκι, ξύριζες και το πόδι με νερό 2 βαθμούς πριν στερεοποιηθεί σε παγάκι... Ή έχεις την περιπέτεια μέσα σου ή μουροχαβλιάζεις!

Respect στις adventurous φιλενάδες μου. Εγώ προτίμησα το μουροχαβλιαδισμό και το ηλεκτροσόκ. Μήπως το τελευταίο με κάνει απλά μαζόχα?

Σκατούλια, ετοιμαστείτε. Ρίξτε σύρμα στην ντισκοκλαμπάρα ΜΑΤΑΛΑ και τον D.J. Panos ότι έρχεται η Silent Niobe καπάκι μετά το γράψιμο της πτυχιακής κι έχει ντέρτια και καημούς. Αν δε χορέψω Θώδη σε φράπερ εναλλαγή με τεχνομπίτια, δεν πρόκειται να φτάσω το επιθυμητό απόλυτο κάψιμο.

Κι επειδή έχει αρχίσει και μου τη βαράει πολύ εδώ στο εξωτικό Sheffield, μη σας πω θα αρπάξω το μικρόφωνο και θα τραγουδήσω και όλο το live της Βανδή που το ξέρω κι απ' έξω.

"Νύχταααααααααα στάσου!!! Νύχτα στάσου μια στιγμήηηηηηηηη..."

Επ! Πατατούλη κάτω τα χέρια απ'το μικρόφωνο!!!

Άιντε ωρέ παλικάρια. 100+5 και θα φορέσω το άσπρο φρουφρουδωτό μπικίνι που ζοφεριάζει στη ντουλάπα μου με το καρτελάκι...

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Όνειρα πουλιά μου ταξιδιάρικα


Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω. Για να μου δώσει αντιβίωση με το "καλημέρα σας" 'Αγγλος γιατρός, πάει να πει ότι ήμουν με το ένα πόδι στον τάφο. Δε χρειάστηκε να κάνω ούτε έναν dramaqueenισμό, να ρίξω ένα δάκρυ! Με προειδοποίησε ότι η αμυγδαλίτιδα χρειάζεται ξεκούραση, στοργή και προδέρμ, αλλά δε φανταζόμουν ότι θα με έριχνε τόσο ώστε να περνάω τουλάχιστον τις 19 ώρες του 24ώρου ωσάν την Ωραία Κοιμωμένη. Έχω μάθει κάθε σούστα του κρεβατιού μου και όσους καφέδες και να πιω παραμένω σε νιρβάνα.

Και φυσικά όταν κοιμάσαι τόσο, βλέπεις τα γνωστά όνειρα υπερπαραγωγές.

Σήμερα προσπαθούσα να κάνω μια Χολιγουντιανή απόδραση από το σπίτι του πρώην μου στο οποίο είχα εισβάλλει για άγνωστο λόγο, σερνόμενη σε πατώματα, σκαρφαλώνοντας σε στέγες και πηδώντας από φράχτες σε ξένους κήπους για να διαφύγω, χωρίς να με πάρει είδηση η οικογένειά του.

Σε άλλο όνειρο (με τόσο ύπνο σας έχω όνειρα με το τσουβάλι) παρακολουθούσα με ζήλο δύο κοκκόρια να μαλώνουν, εκ των οποίων το ένα κοκκόρι είχε το κεφάλι μιας παλιάς μου συμμαθήτριας και το άλλο τραγουδούσε τη συμμετοχή μας στη Eurovision. Εάν το τελευταίο κοκκόρι ήταν ο Σάκης μεταλλαγμένος δε θα το μάθουμε ποτέ, γιατί το όνειρο κόπηκε όταν βρέθηκα σε άγνωστο μέρος να κρατάω αγκαλιά ένα μωρό που υποτίθεται ήταν η κόρη μου.

Σ' αυτό το σημείο να καταγγείλω τον Καζαμία που είναι ένα φαλλοκρατικό, σεξιστικό γουρούνι και υποστηρίζει ότι τα αγόρια μωρά είναι καλοτυχία, ενώ τα κορίτσια, λέει, είναι πρόβλημα μεγάλο. Τον κακό σου τον καιρό!

Κανένα όνειρο, βεβαίως βεβαίως, δεν πρόκειται να ξεπεράσει σε αίγλη και υποψηφιότητες όσκαρ το blockbuster της χρονιάς που έπρεπε να παρακολουθήσω με κομμένη την ανάσα πριν μερικές εβδομάδες.

Ξεκίνησε σε μία σκοτεινή Γη που βρισκόταν υπό την επίθεση πυρηνικών σε ένα φλεγόμενο κτίριο κι εμένα να τρέχω σε μια πόλη που χιόνιζε στάχτη να βρω αυτοκίνητο για να διαφύγω. Εν τέλει βρήκαμε ένα παλιό αμάξι με κάτι άγνωστους και ταξιδεύουμε σε κάτι δρομάκια πάνω σε ένα βουνό για να βρεθούμε σε μια παραλία της Χαλκιδικής, που δεν ήταν όμως η συγκεκριμένη παραλία της Χαλκιδικής όπως την ξέρουμε! Περνώντας κάτι ανορθόδοξους βάλτους και πλαγιές, φτάνουμε σε ένα χωράφι με ξεραμένη λάσπη όπου βρίσκεται ένα διαστημόπλοιο. Διαφεύγουμε με το διαστημόπλοιο και μετά κάτι σκηνικά στο διάστημα, προσγειώνεται σε έναν πλανήτη με πολλές σπηλιές κυριευμένες από τα γνωστά Alien. Πατάμε Fast Forward στο πολύωρο κυνηγητό/κρυφτό/και άγχος μέχρι να ξεφύγουμε και βρίσκομαι κρυμμένη με καμιά 50αριά άτομα να περιμένω ένα άλλο διαστημόπλοιο σωτηρίας. Εκεί σκάνε μούρη κάτι σκατόφατσες που έμοιαζαν με Predators. Μετά από καβγάδες μεταξύ της ομάδας ανθρώπων και πλύση εγκεφάλου από τα προαναφερθέντα όντα, κάποιοι από μας αποφασίζουμε ότι θέλουν το καλό μας και τους ακολουθούμε σε ένα πλοίο (???) για να σωθούμε. Πάλι κάποιοι μας κυνηγούσαν στο πλοίο, και δώστου να σερνόμαστε από φωταγωγούς και συστήματα εξαερισμού στον υπεργαλαξιακό Τιτανικό γιατί δε μας άρεσαν οι καμπίνες που μας είχαν δώσει (έχουμε και προτιμήσεις στα όνειρα μη χέσω) και κάναμε, λέει, κάποια παρανομία, μέχρι που φτάνουμε σε ένα λιμάνι και ξεμπαρκάρουμε σε μια πόλη υπό διάλυση. Βρίσκομαι σε ένα γκρεμούλι-διαμέρισμα με την οικογένειά μου και ένα κάρο βαλίτσες και τρέχουμε μέσα στον πανικό να βρούμε το λεωφορείο με το οποίο θα διαφεύγαμε... πάλι. Τόσα χιλιόμετρα που έτρεξα σε αυτό το όνειρο, ούτε μαραθωνοδρόμος ολυμπιακού επιπέδου! Φτάνουμε στο σταθμό των λεωφορείων αλλά εκεί μας ειδοποιούν ότι εμείς φεύγουμε με αεροπλάνο που θα μας γύριζε στη Γη γιατί ήταν η μόνη μας σωτηρία. Περνάμε τρέχοντας από ένα εμπορικό κέντρο-λαβύρινθο και βρίσκουμε την έξοδο για την πτήση μας, αλλά ανακαλύπτω ότι κάποιος ξέχασε τη βαλίτσα του. Φτου κι απ'την αρχή πίσω μέσω του εμπορικού-λαβυρίνθου, ξαναφτάνω στα λεωφορεία, βρίσκω τη βαλίτσα και στο γυρισμό χάνομαι στους διαδρόμους του εμπορικού. Αλλά εκεί βρίσκω τον Αβοριγίνο μάγο και του ζητάω εκείνο το φτερό με το οποίο μου είχε γιατρέψει το κριθαράκι στο μάτι την προηγούμενη φορά. Έλα όμως που δεν το έχει! Είναι σπάνια και ακριβά αυτά, λέει. Να σε πληρώσω ρε άνθρωπε, του λέω. Δεν έχω, μου λέει. Μπίλιες μάτα-μάτα αν θες μόνο. Κάνουν μπλινγκ-μπλινγκ. Κάπου εκεί έντρομη θυμάμαι ότι πρέπει να βρω την έξοδο γιατί θα χάσω το αεροπλάνο. Μετά από πολλές προσπάθειες, την ξαναβρίσκω μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια και επιβιβαζόμαστε σε ένα κίτρινο αεροπλάνο με έλικες. Αλλά η πρώτη ταινία κόβεται καθώς το αεροπλάνο μας πρέπει να κάνει αναγκαστική προσγείωση και περιμένουμε λίαν συντόμως sequel.

Πενικιλλίνη, φανατικά μου αναγνωστόπουλα. It's like my own personal brand of heroin. (Twilight quote για τους μη Twilighters.)

Μήπως ν' αρχίσω να ανησυχώ που σε όλα τα όνειρά μου είμαι κυνηγημένη, παράνομη και τρέχω να ξεφυγω από θεούς και δαίμονες και ολοκληρωτικές καταστροφές?? Θέλει να μου πει κάτι το υποσυνείδητό μου? Οι δυνάμεις above? Ίσως κάποιο ον από το υπερπέραν??

Πού να μη σηκώνομαι κουρασμένη. Με τόσα special effects και πολυδάπανα σετ γυρισμάτων είναι να μη κουράζεται ο έρμος ο εγκέφαλος? Πόσο να αντέξει και η κάρτα γραφικών!

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Ο πυρετός με ψήνει κι εσύ είσαι η ασπιρίνη


Φανατικά μου αναγνωστόπουλα,

Πεθαίνω. Και πεθαίνω μόνη σαν το λεμόνι εδώ στην ξενιτιά. Θα με βρείτε ψόφια πάνω στο λαπιτόπι με ανοιχτή τη σελίδα του bit.listserv.hellas και η ταφόπλακά μου θα γράφει:

ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ Η SILENT NIOBE
ΑΠΟΘΑΝΟΥΣΑ ΛΟΓΩ ΙΩΣΗΣ,
LEMSIP ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗΣ
ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ.

Έτσι για να έχετε τύψεις, σκατόπαιδα.

"Ο πυρετός με ψήνει κι εσύ είσαι η ασπιρίνη". Το τραγουδάμε ολημερίς κι ολονυχτίς εγώ και το μικρό δεξί μου δαχτυλάκι για να κάνουμε ψυχολογικό πόλεμο στα μοχθηρά μικρόβια, αλλά τελικά θέλουν την ασπιρίνη τα μπάσταρδα. Μόνο που οι ασπιρίνες (παντός είδους) μας τελείωσαν και τα Lemsip σε φακελάκια είναι εμετικά.

Συμπτώματα Lemsip: Ξινίλες, αναγούλες, ανακατωσούρες, ρυτίδες λόγω μορφασμών παραπάνω συμπτωμάτων.

Και κάπου μεταξύ πυρετού, προεμμηνοριακού συνδρόμου και μοναξιάς μου όλα, κάθομαι και αναρωτιέμαι: μήπως όλα είναι για το τίποτα? Μήπως πρέπει κι εγώ να αρχίσω να σκέφτομαι όπως ο υπόλοιπος κόσμος της ηλικίας μου?

Η καλή μου συγκάτοικος επειδή κούρεψε το μαλλί ακόμα περισσότερο σαν γίδι, παράτησε κοτόπουλα, σαμπουάν, σερβιέτες και απορρυπαντικά 19 ώρες στο τραπέζι της κουζίνας (οι 7 από τις οποίες ήταν υπό το φως ενός λαμπερού ήλιου - καλωσήρθατε στον κόσμο της σαλμονέλλας) και βγήκε άρων-άρων σε club επειδή έπρεπε να επιδείξει το καινούριο της κούρεμα.

Κι εγώ η άρρωστη αγχώνομαι αν θα τελειώσω το corpus μου στην ώρα του, για τη δουλειά του χρόνου στην Κίνα και το διδακτορικό μου.

Μήπως να τα παρατήσω όλα να πάω να γίνω τραγουδιάρα σε επαρχιακή μπουζουκλερί? Ένα ξέκωλο φόρεμα χρειάζομαι μόνο. Ή να παντρευτώ έναν ετοιμοθάνατο γεροξεκούτη να εξασφαλίσω την υπόλοιπη ζωή μου.

Γαμώτη. Η αξιοπρέπεια και τα ιδανικά θα μας φάνε.

Πάω να σωριαστώ στο κρεβάτι μου γιατί το Lemsip με χτύπησε χειρότερα κι από Cuervo. Αντιός κι αν με ξεπαστρέψει η ίωση περιμένω λουλούδια από όλους. Σταρ Γκάιζερ θέλω, μην είστε φθηνιάρηδες.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Παράπονο

Γιατί δε μ' αφήνετε να βάψω τα μαλλιά μου κόκκινα??

Δηλαδής τι, μια ζωή θα είμαι ανίδεη ξανθιά??

Ή μήπως φοβάστε μη με μπερδεύετε με την μάνα μου (την πάτησε ο father όταν αντίκρυσε φωτό στην ο οποία ο κύριος Φώτοσοπ μου είχε κάνει το μαλλί χάλκινο)?? Αφού μου είναι μέχρι το γόνατο!!

Τι τέλεις? Τέλεις να κόψω τις φλέβες μου γκια σένα? Αυτό τέλεις??

Έτσι ρε μια ζωή στην καταπίεση μ' έχετε... Τρέμετε όλοι στην ιδέα να γίνω ακόμα πιο έξυπνη μόλις φύγει η ντεκαπάζ από το κεφάλι!! Μόνο το δεξί μικρό μου δαχτυλάκι με υποστηρίζει, όπως πάντα!

Τσου ρε!!!

Στα διάλα. Με συγχίσατε πάλι. Θα δείτε ρε. Θα σκάσω μούρη μια μέρα Ginger κι αλλοπαρμένη και θα ψάχνετε από πού σας ήρθε!! Άτσαααααα!!

Υ.Γ. 1: Εναλλακτικός τίτλος post: "Ο κόσμος καίγεται και το..." Έλα λίγο να σοβαρευτούμε επιστήμονες άνθρωποι!!

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

*~*~*ShaLaLa*~*~*


Νιώθω την τεκίλα να κυλάει ακόμα στο αίμα μου. Το Βου Τάγμα Πεζικού παρελαύνει με αρβύλες-κοθώρνους και ταχύ βηματισμό στο φτωχό μου κεφαλάκι. Ο εγκέφαλος προσπαθεί να ανακτήσει δεδομένα που καταγράφηκαν εχθές το βράδυ, αλλά έχουν χαθεί μυστηριωδώς.

Καλωσήρθατε στον κόσμο του hangover.

Έμαθα από έγκυρη πηγή ότι εχθές έκανα performance επιπέδου So You Think You Can Dance, πράγμα που επιβεβαιώνουν και οι φουσκάλες στα πόδια μου. Και μάλιστα κυκλοφορεί η φήμη ότι χόρεψα τσιφτετέλια, νησιώτικα και δε συμμαζεύεται. Πράγμα που δυσκολεύομαι να πιστέψω, μια και τέτοιου είδους χοροί για μένα είναι πιο δυσνόητοι κι από τον αλγόριθμο του Jacobi. Ας ελπίσουμε ότι δεν τραυμάτισα πολύ κόσμο.

Ευτυχώς που υπάρχουν φωτογραφικά δεδομένα να αναπληρώσουν τα κενά μνήμης που έχουν δημιουργηθεί από ένα σημείο της βραδιάς και μετά... οι οποίες φωτογραφίες φυσικά επιβεβαιώνουν γιατί υπάρχουν και κενά μνήμης in the first place.

Το μόνο που θυμάμαι αχνά είναι ότι χάσαμε τον Κώστα. Βρήκαμε τον Κώστα. Περπατούσα κουτσαίνοντας. Τραγουδούσα βαριά λαϊκά δίνοντας νέο νόημα στη λέξη παραφωνία. Κι ένα κολιέ που πηγαινοερχόταν από λαιμό σε λαιμό... κάποια στιγμή.

Α. Εννοείται. Και φυσικά οι πατάτες με το τριμμένο τυρί. Η έξοδος στο Sheffield δεν είναι έξοδος αν δεν καταλήξει με βρωμιάρικο στον Aslan!

Ένα βίντεο στην κάμερα μου έχει καταγράψει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα παραδίπλα στους τάφους του St. George με ένα παπούτσι. Προσωπικά δε θυμάμαι πώς έφτασα σπίτι. Πάντως το ότι ξύπνησα χωρίς make-up με τις πιτζάμες μου και το κοτόπουλο να ξεπαγώνει στον πάγκο της κουζίνας, σημαίνει ότι η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή μου λειτουργεί ρολόι ακόμα και υπό την επήρεια αλκοόλ.

Absolute Greek Night - Absolute Hangover.

Αλλά και Absolute FUN. Γι' αυτό και από το πρωί είμαστε ShaLaLa και η μαλακία πάει σύννεφο.

Ε τι στα διάλα. Όλο δουλειά και καθόλου παιχνίδι κάνει τον Τζακ ένα βαρετό αγόρι, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Όλο διάβασμα και καθόλου Greek Parties κάνουν τη Silent Niobe ένα βαρετό κορίτσι, λέω εγώ.

Άντε cheeeeeeeeeeeeeeeeers!!!

P.S.: Στους χθεσινούς παρευρισκομένους: ναι, είστε ΚΑΙ ΓΑΜΩ τα παιδιά και κάνω και επίσημη δήλωση στον κυβερνοχώρο!

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

< mode > bimbo < / mode >

Τώρα που θα μάθει Ελληνικά το Τσαϊνίζι-stalker που έχει γεμίσει γαλλικές αγαπουλινιές το Φαιησμπούκι μου, δε θα μείνει τσαρδί να εκφράζομαι ελεύθερα. Γαμώτη. Είχα καταφέρει να αγνοήσω το γεγονός ότι γυρνούσε πίσω και κοιτούσε εμένα αντί για τη καθηγήτρια σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος, αλλά τι να κάνω που χρειάζομαι βοήθεια εκ των έσω για κολλέγια και πανεπιστήμια στη χώρα της... Όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος. ΤΗΣ.

Τι κάνω ο άνθρωπος για τη καριέρα μου κι ένα χρόνο προϋπηρεσία στην Κίνα στο βιογραφικό μου.

Η καλή μας υπεύθυνη τμήματος επειδή, λέει, είμαι πολύ οργανωτική και επικοινωνιακός τύπος (όταν μου είπε το δεύτερο δαγκώθηκα να μη τη ρωτήσω αν παίρνει ληγμένα), μου ανακοίνωσε (σε μορφή και καλά παράκλησης, αφού είχε ενημερώσει όλους τους ενδιαφερόμενους ότι είχα δεχτεί 2 ώρες πριν μιλήσει μαζί μου) ότι θα εκπροσωπήσω το τμήμα στη διοργάνωση του συνεδρίου που θα γίνει το Μάιο... αυτό στο οποίο παρουσιάζω κι εγώ και βαθμολογούμαι κιόλας?

Μπράβο.

Επειδή δεν είχα ήδη αρκετή δουλειά με το corpus μου, είπε η γυναίκα να μου δώσει κάτι να μη βαριέμαι. Άσχετα αν αυτοί της Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας δεν παρουσιάζουν, γενικώς ξύνονται και δεν ξέρουν τι να κάνουν με τον ελεύθερο χρόνο τους. Όπως και οι άλλες τρεις συμφοιτήτριές μου που ακόμα προσπαθούν να αποφασίσουν το θέμα και τον τρόπο προσέγγισης της πτυχιακής τους. Δεν πειράζει όμως. Χαμόγελο, bimbo mode on και πάμε.

Το διαμέρισμά μας έχει γίνει hostel. Όποιος δεν έχει πού να μείνει, τον φιλοξενούμε εμείς. Τον διασκεδάζουμε κιόλας, την ώρα που εγώ είτε διαβάζω είτε θέλω να κοιμηθώ. Άντε να κάνω τη χαζή κι εδώ για να μην αρχίσω να διώχνω κόσμο με τις κλωτσιές.

Είναι που έχουμε γίνει τα καλυτερότερα κολλητάρια με τον κύριο Murphy. Αυτόν τον μονσιέ με τους νόμους. Μάλλον αποφάσισε να τους τεστάρει πάνω μου. Δεν εξηγείται αλλιώς.

On a better note, επιτέλους έφτασε το super τρέντι/hi-tech ποντίκι μου, το οποίο είναι ασορτί χρώμα με το λαπιτόπι μου και έχει μινιμαλιστικό γλυκούτσικο σχεδιάκι για να αισθάνομαι ακόμα πιο bimbo απ' ό,τι το παίζω. Και το βασικότερο, έχει το σωτήριο ροδάκι για να κάνω scroll down χωρίς να βγάζει φουσκάλες το δάχτυλο από το touchpad.

Άντε μη σκάσω μούρη με τον ροζ VAIO στο συνέδριο και κάνω άμεση εκκένωση του χώρου σε χρόνο dt.

Δεν αντέχω άλλο να το παίζω τόσο ηλίθια. Από τη χαρουμενιά έχουν αρχίσει να καίγονται εγκεφαλικά κύτταρα. Έχω πιαστεί να χαμογελάω. Ηλεκτρονικά και μη. Θα πρέπει να αρχίσουν να με πληρώνουν επίδομα ανθυγειινής εργασίας.

Και ξαναλέω: τι κάνω ο άνθρωπος για την επιστήμη μου.

Αλλά όπως μου έγραψε σε ΣΟΥΜΟΥΣΟΥ το Τσαϊνίζι-φαν, είμαι το λαμπρότερο αστέρι στον ουρανό και εμείς τα λαμπρά αστέρια δε μασάμε. Ακόμα κι αν χρειάζεται να το παίζουμε bimbo. Εδώ άλλωστε είναι η μαγκιά (για να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη 'πουτανιά' και παρεξηγηθούμε ανεπανόρθωτα μορφωμένοι άνθρωποι).

Θέλω να πνιγώ σε ένα βάζο μερέντα. Εναλλακτικά, μπορώ να βγάλω τα ξυράφια. Ή να αρχίσω τις ενδοφλέβιες. Μήπως να γίνω αλκοολική? Μπα, δε πάει με το ροζ χαρουμενιάρικο λουκ της bimbo...

P.S.: Λατρεύουμε φανατικά To Sixameno Plasma που μας χαρίζει ανεπανάληπτες στιγμές γέλιου στις αντιπαραθέσεις του με Caras και Multu σε αρχαίο ελληνικό newsgroup και μας γλιτώνει πάντα τη τελευταία στιγμή πριν τον αυτοπυρπολισμό. Η συλλογή δεδομένων έχει αποκτήσει καινούριο νόημα με την παρουσία του στο διαδίκτυο!

[EDIT] Συγνώμη αυτό πρέπει να το κάνω post ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! Μιλάμε δεν παίζεται ο τύπος, έτσι?? Brief background info: επί πόσους μήνες έπεφτε ιντερνετικό ξεμάλλιασμα στο προαναφερθέν newsgroup με τον Multu και το απόλυτο αρχηγόπουλο To Sixameno Plasma έστειλε αυτό στις 17 Μαϊου το 1992... Τι βρίσκεις κάνοντας έρευνα στο διαδίκτυο!!

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

UK: Unforgettable Koulouma


Μετά την εξαιρετική βόλτα στο Birmingham και το θεϊκό Λονδονάκι, 204 φωτογραφίες, άπειρο περπάτημα, ένα τσουβάλι γλυκές αναμνήσεις και εικόνες, σας επιτρέπω να πάτε όπου θέλετε για "τριήμερο Καθαράς Δευτέρας", να φάτε όσο χαλβά θέλετε και να πετάξετε όσους χαρταετούς θέλετε.

Όσοι Έλληνες, δηλαδή, δεν μας επισκεφτήκατε εδώ στη μαμά Αγγλία, γιατί στο Λονδίνο πιο πολύ Ελληνικά άκουγες, παρά Αγγλικά.




Εγώ και το μικρό δεξί δαχτυλάκι μου παρέα με την νεοαποκτηθείσα Στρουμφίτα μας θα τελειώσουμε την εργασία που έχουμε να παραδώσουμε αύριο πίνοντας τον γκαργκαντουανό Latte μας (ναι σωστά υπολογίσατε 15 εκατοστά ύψος), θα βάψουμε το νύχι και την υπόλοιπη μέρα θα πετάξουμε τον δικό μας χαρταετό παρέα με βαμπιράκια εκεί ψηλά στο βροχερό Forks και τον κόσμο του Twilight.

Αφού περνάμε γαμάτα. Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε...?