Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

With you in your dreams

Ιf I'm gone when you wake up
Please don't cry
And if I'm gone when you wake up
It's not goodbye
Don't look back at this time as a time of heartbreak and distress
Remember me, remember me,
'Cause I'll be with you in your dreams


Την είχα δει μια-δυο φορές στον ύπνο μου. Φευγαλέα και ξαπλωμένη ή άρρωστη, όπως ήταν το τελευταίο καιρό.

Σήμερα κατά τις 7 το πρωί περπατούσα στο διάδρομο μιας πολυκατοικίας μαζί με κάποιον (ούτε θυμάμαι ποιον) και του έλεγα πόσο μου λείπει. Πόσο πολύ θέλω να τη δω.

Και τότε μύρισα φρεσκοψημένο κέηκ. Και μπήκα στο σπίτι υποτίθεται της κόρης μιας γειτόνισσας και χρόνια φίλης της.

Ήταν εκεί. Σ' ένα μπάνιο. Περιτριγυρισμένη από άλλες κυρίες κι εκείνη ήταν στη μέση, χαμογελαστή, χαρούμενη σαν να είχανε γιορτή. Την αγκάλιασα κλαίγοντας, λέγοντάς της συνέχεια πόσο μου λείπει. Ήταν τόσο όμορφη, όπως ήταν πριν αρρωστήσει και τα μαλλιά της λίγο πιο σκούρα - εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι πρέπει να της πω να τα ανοίξει που της πάνε πιο πολύ.

"Είσαι καλά?"

"Μια χαρά είμαι."

"Το ξέρεις πόσο σ' αγαπώ ε?"

Χαμογέλασε πονηρά, όπως τη τελευταία φορά που της μίλησα και της είχα κάνει την ίδια ερώτηση.

"Το ξέρω."


Δε θυμάμαι πώς την άφησα από την αγκαλιά μου, γιατί είχα κρεμαστεί κυριολεκτικά επάνω της. Θυμάμαι μόνο που ξύπνησα σ' ένα βρεγμένο μαξιλάρι, κλαίγοντας και χαμογελώντας συγχρόνως.

Α ρε Παρθενάκι. Α ρε γλυκό μου, υπέρτατο, φανταστικό Παρθενάκι. Τηλέφωνα μπορεί να μην έχει εκεί πάνω να μου ευχηθείς για τη γιορτή μου όπως έκανες κάθε χρόνο, αλλά τον βρήκες τον τρόπο. Και μου έκανες το πιο ωραίο δώρο πριν ακόμα ξεκινήσει καλά-καλά η μέρα.

Βρέχει ε? Δεν το πρόσεξα. Εκεί έχει πάντα ήλιο. :-)

Δεν υπάρχουν σχόλια: