So what?

Πέφτω, σηκώνομαι, ξαναπέφτω, ξανασηκώνομαι, και φτου κι απ' την αρχή... so what?

Νιώθω απελπισμένη, μετά λατρεμένη, μετά μοναχική, μετά παρεξηγημένη, μετά εξιλεωμένη, μετά έξυπνη, μετά κακιά, μετά κολακευμένη, μετά αδικημένη, μετά αισιόδοξη, μετά ηλίθια, μετά όμορφη, και φτου κι απ' την αρχή... so what?

Κάνω λάθη, πείθω τον εαυτό μου ότι μαθαίνω από αυτά, ξανακάνω τα ίδια, ξαναπείθομαι, και φτου κι απ' την αρχή... so what?

Κάθε πρωί λέω θα αλλάξω, θα ξεκινήσω, θα βάλω πρόγραμμα, θα προσπαθήσω και μέχρι το βράδυ το ξεχνάω, και φτου κι απ' την αρχή... so what?

Ερωτεύομαι, πληγώνομαι, ξαναερωτεύομαι, ξαναπληγώνομαι, και φτου κι απ΄την αρχή... so what?

Μια κρύβομαι και σ' αφήνω να κυνηγάς μια σκιά, και μια βγαίνω στο φως όπως είμαι, και μετά ξανακρύβομαι γιατί με κουράζεις, και ξαναβγαίνω γιατί με πείθεις, και μετά κυνηγάς τη σκιά γιατί θέλω να παίξω, και ξαναβγαίνω γιατί κουράστηκα να νομίζουν ότι εγώ είμαι η σκιά μου, και φτου κι απ' την αρχή... so what?


12 χρόνια περπατάω μια κατηφόρα που μοιάζει ατελείωτη. Καμιά φορά κοντοστέκομαι. Καμιά φορά ξαναγυρνάω να δω τη θέα από ψηλά. Πού και πού συναντιέμαι με άλλους που ανεβαίνουν προς τα πάνω, όλο και πιο ψηλά, μέχρι που χάνονται από τα μάτια μου. Άλλες φορές τρέχω κι άλλες κάνω ένα βήμα με κάθε αναπνοή.

Όσο όμως περπαταω κι υπάρχει κι άλλος δρόμος μπροστά μου, δε θα με κρίνεις εσύ. Και ούτε θα σε κρίνω εγώ. Γιατί μέσα στις ζήλιες, τις απογοητεύσεις, την έπαρση, τον εγωισμό και την αυταρέσκεια ξεχνάμε ότι και οι ανηφόρες και οι κατηφόρες κάποια στιγμή φτάνουν στο τέλος τους. Γιατί είμαστε άνθρωποι. Και την επόμενη φορά μπορεί να είμαι εγώ που θα ανεβαίνω και εσύ που θα κατεβαίνεις.

Γι' αυτό μη γελάς. Και μην ικανοποιείσαι. Και μη λυπάσαι. Και μην κρίνεις.

Κάθε σκαλοπάτι που κατεβαίνεις, είναι ακόμα μια συνειδητοποίηση. Κι έχω κατέβει αμέτρητα σκαλοπάτια τα τελευταία 12 χρόνια.

So what?

Είμαι ακόμα εδώ και περπατάω.