Όλη μου τη ζωή την έχω βιώσει μέσα από λέξεις. Σήμερα είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω τι να γράψω. Το κενό δεν περιγράφεται και πόνος που αφήνει δεν υποφέρεται.
Εδώ και 25 χρόνια ήταν ένα από τα βασικά θεμέλια του κάστρου που χτίζω και λέγεται ζωή. Το κάστρο αντέχει να χάσει τους πύργους του. Αντέχει να χάσει το τείχος. Αντέχει να χάσει τα κανόνια του. Αντέχει να γκρεμιστεί όλο και να ξαναχτιστεί από την αρχή. Χωρίς θεμέλια όμως πώς ξαναχτίζεις το κάστρο? Μπορεί να σταθεί το κάστρο χωρίς θεμέλια?
Δεν περιμένω να καταλάβει κανείς πώς νιώθω, ούτε με ενδιαφέρει ποιός θα με χαρακτηρίσει υπερβολική. Όλοι έχουν και μία ιστορία να πουν και ο καθένας τη βιώνει διφορετικά. Αλλά η γιαγιά μου ήταν παραπάνω από γιαγιά. Όπως ήταν παραπάνω από άνθρωπος. Μάλλον ήρθε η ώρα να μαζευτούν όσοι άγγελοι ξεχάστηκαν κοντά μας εκεί επάνω.
Μόνο που εγώ δεν είμαι έτοιμη να την αφήσω ακόμα. Στο κάτω κάτω μου είχε υποσχεθεί ότι στο γάμο μου θα χόρευε ακόμα κι αν στεκόταν με το ζόρι.
"Καλά μωρέ ακόμα κοιμάσαι? Πώς θα σε παντρέψω μωρέ σένα? Τι άντρας θα σε πάρει που κοιμάσαι μέχρι τις 11? Ξύπνα βρε τεμπέλ΄κο!"
"Άστο το παιδί να κοιμηθεί. Τέτοια καλά παιδιά που έχ' ο παππουλίκος!"
"Ναι μωρέ, της μάνας τ'ς το τέτοιο! Εσύ έχεις καλά παιδιά κι οι άλλοι δεν έχουν!"
Και μετά μου έκλεινε το μάτι.
Ήσουν γιαγιά, μαμά, φίλη, έμπνευση, αδυναμία μου. Εάν υπάρχουν φύλακες άγγελοι, τώρα ξέρω ότι είσαι και ο φύλακας άγγελός μου. Καλή ξεκούραση Παρθενάκι μου.
Εδώ και 25 χρόνια ήταν ένα από τα βασικά θεμέλια του κάστρου που χτίζω και λέγεται ζωή. Το κάστρο αντέχει να χάσει τους πύργους του. Αντέχει να χάσει το τείχος. Αντέχει να χάσει τα κανόνια του. Αντέχει να γκρεμιστεί όλο και να ξαναχτιστεί από την αρχή. Χωρίς θεμέλια όμως πώς ξαναχτίζεις το κάστρο? Μπορεί να σταθεί το κάστρο χωρίς θεμέλια?
Δεν περιμένω να καταλάβει κανείς πώς νιώθω, ούτε με ενδιαφέρει ποιός θα με χαρακτηρίσει υπερβολική. Όλοι έχουν και μία ιστορία να πουν και ο καθένας τη βιώνει διφορετικά. Αλλά η γιαγιά μου ήταν παραπάνω από γιαγιά. Όπως ήταν παραπάνω από άνθρωπος. Μάλλον ήρθε η ώρα να μαζευτούν όσοι άγγελοι ξεχάστηκαν κοντά μας εκεί επάνω.
Μόνο που εγώ δεν είμαι έτοιμη να την αφήσω ακόμα. Στο κάτω κάτω μου είχε υποσχεθεί ότι στο γάμο μου θα χόρευε ακόμα κι αν στεκόταν με το ζόρι.
"Καλά μωρέ ακόμα κοιμάσαι? Πώς θα σε παντρέψω μωρέ σένα? Τι άντρας θα σε πάρει που κοιμάσαι μέχρι τις 11? Ξύπνα βρε τεμπέλ΄κο!"
"Άστο το παιδί να κοιμηθεί. Τέτοια καλά παιδιά που έχ' ο παππουλίκος!"
"Ναι μωρέ, της μάνας τ'ς το τέτοιο! Εσύ έχεις καλά παιδιά κι οι άλλοι δεν έχουν!"
Και μετά μου έκλεινε το μάτι.
Ήσουν γιαγιά, μαμά, φίλη, έμπνευση, αδυναμία μου. Εάν υπάρχουν φύλακες άγγελοι, τώρα ξέρω ότι είσαι και ο φύλακας άγγελός μου. Καλή ξεκούραση Παρθενάκι μου.
2 σχόλια:
συλλυπητήρια ρε συ :/
Σ' ευχαριστώ καλέ μου. :-)
Δημοσίευση σχολίου