҉ Twilight Zone ҉

Το κοντρόλ ακούει? Ρίξε λίγο το theme song των X-Files. Τέλεια. Πάμε.

Φανατικά μου αναγνωστόπουλα.

Οι Διεστραμμένες Δυνάμεις του Σύμπαντος (a.k.a. ΔΔΣ) μας έχουν περικυκλώσει. Αφού είδαν και απόειδαν που πήρανε τον πουλέν κι εγώ είμαι επισήμως Κυρά των Τεχνών, αποφάσισαν να στείλουν ακόμα ένα σατανικό υποχείριό τους μετά το καφέ βαντάικ σκατοσαυρίνι, σε παρόμοιο μέγεθος πορδοβουλώματος και με ίδια μπιρμπιλωτά και τσακίρικα μάτια.

Ώρα 10:06. Το ημιβαμπιροδρακουμελάκι του κυβερνοχώρου (και δη αγαπητό παιδί του Γούγλη) αποφασίζει να κατεβάσει το Conversation Analysis από το ράφι της βιβλιοθήκης για να μπορέσει να λύσει την απορία της σχετικά με το αν μιλάει και δεν την καταλαβαίνουν οι άλλοι ή αν μιλάνε οι άλλοι και δεν καταλαβαίνει εκείνη.

Καθότι βιβλίο που σέβεται τον εαυτό του και σύμφωνα με το νόμο του Αρχιμήδη, ο όγκος του εκτοπίζει ένα αντικείμενο που βρίσκεται επίσης στο ράφι, το οποίο προσγειώνεται στο γραφείο από κάτω.

Και τότε ακούγεται ένα χασμουρητό.

Σκέψη πρώτη: Είμαι μόνη στο σπίτι.

Σκέψη δεύτερη: Κάτι χασμουρήθηκε.

Σκέψη τρίτη: Αυτό που χασμουρήθηκε είναι το Furby της αδερφής μου.

Σκεψη τέταρτη: Do not panic. Αυτά λειτουργούν μόλις τα κουνήσεις.

Σκέψη πέμπτη: Πίπεν. Του είχαμε βγάλει τις μπαταρίες.

Σκέψη έκτη: Τρέχα να σώσεις το τομάρι σου.


Έντερ Silent Niobe να πετάει βιβλία, μολύβια, στυλό, κέηκ, παντόφλες και να τρέχει με την ταχύτητα του Flash Gordon στο σαλόνι ουρλιάζοντας για να γλιτώσει από τα δόντια του διαβολικού Furby και του επερχόμενου εγκεφαλικού.

Για τα επόμενα 10 λεπτά καθόμουν με το ψαλίδι στο χέρι στην πιο σκοτεινή γωνία κάτω από την τραπεζαρία για να αιφνιδιάσω το σατανικό ρημαδομπούκι που περίμενα να εμφανιστεί με τα μπιρμπιλωτά μπλε μάτια του να λαμπυρίζουν. Και την ώρα που έψαχνα με τη βοήθεια του Γούγλη και του μωβ μαυρόμουρου τον αριθμό των Ghostbusters για να έρθουν να μπουζουριάσουν το μπασμένο πόλτεργκειστ, θυμήθηκα ότι είμαι 25 χρονών και δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Οπότε έστειλα μήνυμα στην αδερφή μου, η οποία κατάφερε να βρει ένα κενό ανάμεσα στο σπαστικό που την είχε πιάσει για να μου πει να πάω να κοιτάξω μήπως τελικά έχει μπαταρίες μέσα.

Μα πώς δεν το σκέφτηκα.

Οπλισμένη με ένα κατσαβίδι και το ψαλίδι σε εμφανή θέση σε περίπτωση που το χνουδωτό ανάθεμα αποφασίσει να το παίξει ζόρικο, ορμάω στο γραφείο και το ξεκοιλιάζω.

2 μπαταρίες. Οκέι.


...ΑΠΟ ΤΙΣ 4????


Νοτ οκέι.


Έντερ πάλι mode Flash Gordon και Silent Niobe να τρέχει ξανά στο σαλόνι για να πάρει την αδερφή της, η οποία εξακολουθούσε να γελάει.

"Δε πιστεύω να άσκησες βία στο Furby μου???"

Όοοοοχι. Για την ακρίβεια ήθελα να βάλω φωτιά στο τσουλούφι του και να το στείλω γκολ από το μπαλκόνι στον κάδο του απέναντι πεζοδρομίου.

Αντ' αυτού αποφάσισα να βγάλω και τις υπόλοιπες μπαταρίες που του είχαμε αφήσει (διότι υποτίθεται όταν κάτι παίρνει 4 μπαταρίες ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΜΕ ΜΟΝΟ ΤΙΣ 2!!), το παράχωσα στο πιο βαθύ ντουλάπι της αποθήκης και κλείδωσα και την πόρτα.

Σας ενημερώνω ότι ετοιμάζομαι να μετακομίσω στο πιο μακρινό ηλιακό σύστημα του σύμπαντος με την επόμενη υπεργαλαξιακή αποστολή της ΝΑΣΑ. Ίσως εκεί να μην καταφέρουν να με βρουν οι ΔΔΣ.

Μετά από πολλή σκέψη και συζήτηση με το δεξί μικρό μου δαχτυλάκι, το μυστήριο της ανάστασης του Furby θεωρείται λήξαν: δεν άντεξε το χωρισμό Λάτσιου-Μενεγάκης. Τέλος.

Και τώρα πάω να κάνω playlist των ταινιών που θα δω μέχρι να ξημερώσει και να λήξει η κρίση.


Υ.Γ.: Παρακαλείται το κοντρόλ να βγάλει τώρα τη μουσική των X-Files γιατί θα ξαναρχίσω να ψάχνω το τηλέφωνο των Ghostbusters στον Γούγλη.