*2009*

Γιν χρονιά του Βουβαλιού.

It's my time to shine. Εγώ και τα υπόλοιπα βόδια. *snort*

Καλή χρονιά σε όλους. Είθε η επόμενη χρονιά να με βρει στο πανεπιστήμιο της Shangai, να διδάσκω σε πρωτοετείς. Την πήρα κι αυτή την απόφαση. Όσο πάω φεύγω και πιο μακρυά. Τσαϊνίζια σας έρχομαι. Σμουτς. Επόμενη στάση: Νέα Ζηλανδία. Αν είναι να ξενιτευτώ, ας το κάνω σωστά. Ή όλα ή τίποτα!

Γλυκά μου αναγνωστόπουλα, πέφτω στα πόδια σας και εκληπαρώ για συγχώρεση. Το φαγητό της μανούλας είναι κόλαση, το πάνω κρεβάτι της κουκέτας ο παραδεισός μου, το αγαπημένο διαλυμένο μαξιλάρι μου σωτηρία, η καθαρή κουζίνα μας εξιλέωση και το γραφείο μου το βασίλειό μου. Όπως καταλαβαίνετε, ήμουν δικαιολογημένα απασχολημένη.

Το ταξίδι της επιστροφής ήταν μακρύτερο και από το ταξίδι του Οδυσσέα για την Ιθάκη. Μέσα σε καταρρατώδη βροχή κατάφερα να κουβαλήσω την 28 κιλών βαλίτσα μου, 7 κιλών σάκο (χωρίς ροδάκια) και 6 κιλών τσάντα του laptop ως το σταθμό των λεωφορείων, αφού το δρομολόγιό μου για το αεροδρόμιο του Manchester είχε ακυρωθεί με το τρένο και πήγα με λεωφορείο. Το μόνο highlight της υπόθεσης ήταν η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ διαδρομή με το Full Moon των Black Ghosts να παίζει στο background μέσα από μαγευτικά δάση, ρυάκια και παραδοσιακά Βρετανικά χωριά που με μετέφερε για 1,5 ώρα σε άλλη διάσταση- σε σημείο να περιμένω ότι θα κατέβω στο Forks της Washington και θα βρω την οικογένεια Cullen μπροστά μου.

Το ότι η φαντασία μου οργιάζει είναι γνωστό. Το ότι θα την έβρισκα τόσο πολύ με τη σκουντούφλα της Αγγλικής επαρχίας είναι πρωτάκουστο, ακόμα και για μένα. Νομίζω έχω αρχίσει να γίνομαι emo. Γαμώτη. Το θετικό είναι ότι επιβεβαίωσα πως η εργασία μου για τα αγγλικά τοπωνύμια είναι σωστή με τόση πέτρα που συναντήσαμε στο δρόμο...

Φυσικά προσγεώθηκα απότομα στην πραγματικότητα, όταν μετά από πολύωρη έρευνα στο αεροδρόμιο του Manchester (μόνο με γερά νεύρα και GPS κυκλοφορείς εκεί μέσα), κατάφερα να βρω το check-in της Swiss και η κυριούλα με πληροφόρησε ότι έχω υπέρβαρο 8 κιλά. Όχι ότι δεν το είχα υποψιαστεί από τη διαλυμένη μέση μου, αλλά να, όσο ζούμε ελπίζουμε.

Εννοείται έγινε επιτόπου τηλεφώνημα στην Drama Queen mother, όταν μετά από χίλια παρακάλια η μαντάμ μου έκοψε μόλις 2 κιλά και απεφάνθη ότι έπρεπε να πληρώσω 108 λίρες. Σε κατάσταση πανικού κατάφερα να βγάλω μερικά πράγματα να πάρω στο χέρι και από 26 η επόμενη μέτρηση κατέγραψε 23, αλλά η προαναφερθείσα μαντάμ με ενημέρωσε ότι δε μπορώ να έχω 3 χειραποσκευές στο αεροπλάνο, αφότου είχα κάνει άνω κάτω τη στρατηγικά φτιαγμένη προς αποφυγήν ατυχημάτων βαλίτσα μου. Τόσο δρόμο έκανα να πάρω ginger cookies για το σιστεράκι, να τα πήγαινα θρυμματισμένα??

Μετά από άπειρες διαδρομές με τα 41 κιλά αποσκευών μου από το ένα γραφείο στο άλλο (να ξαναπώ ευχαριστώ στον συμπατριώτη που με λυπήθηκε και μοιράστηκε το μαρτύριό μου), άρχισα τους Drama Queenισμούς στον υπεύθυνο της Swiss και μου χρέωσε μόνο 3 κιλά προφασιζόμενος το 'λάθος' που είχε γίνει στη μέτρηση. Με τόσο κλάμα και τάσεις λιποθυμίας, μέχρι και ο πιο νομοταγής Άγγλος λυγίζει... είμαι άξια κόρη της απόλυτης Drama Queen mother!!

Κι εκεί που ήμουν απολύτως πεποισμένη ότι με όσα είχαν προηγηθεί θα μου είχαν χάσει και τη βαλίτσα, έσκασε μύτη προτελευταία πάνω στον ιμάντα και ηρέμησα. Επέζησα μόνο με πιασμένο κάθε μυ του σώματός μου, μελανιές στον ώμο από τη τσάντα του laptop και χρεωμένη 54 λίρες. Η επιστροφή στο Sheffield θα έχει ενδιαφέρον...



Η επιστροφή μου στο διάβασμα πάλι καθόλου! Μάταια πίνω καφέδες, μάταια μετακόμισα στο σαλόνι, μάταια προσπαθώ να συγκεντρωθώ... Αν δεν παίξει Red Bull, πατατάκια φατσούλες από το Liddle και Muratti δεν είναι αυθεντικό σπιτικό διάβασμα! Διότι ως γνωστόν, επιστρέψαμε στη φάση κρυφτού και απίθανης δημιουργικότητας για να καταφέρουμε να καπνίσουμε τσιγάρο κρυφά από τη Drama Queen mother και στο τέλος με βλέπω με ψύξη χεριού απ' το να βγάζω το τσιγάρο έξω από τη χαραμάδα της μπαλκονόπορτας για να μη μυριστεί το λαγωνικό στον ύπνο της τον καπνό. Για να μη μιλήσω για την απειλή που δέχτηκα ότι θα πάρει τηλέφωνο στη γραμμή απεξάρτησης από το διαδίκτυο (μαζί με τους ναρκομανείς, αλκοολικούς, αμετανόητους καπνιστές κλπ), επειδή ξενυχτάω μπροστά στον υπολογιστή... Πού να συλλάβει το μυαλό της μάνας ότι υπάρχουν λογοτεχνικά βιβλία σε μορφή pdf κι ότι άπαξ και πέσει στα χέρια σου το Twilight δε ξεκολλάς αν δε διαβάσεις και τα επόμενα τρία βιβλία της σειράς...

Speaking of the devil, η εμπειρία μου στη πρεμιέρα της ομώνυμης ταινίας με άφησε αφώνου και συξύλου γωνία, που λέει και η αγαπητή φίλη μου Μαρία. Εκτός του ότι δεν περίμενα να ξέρει κανείς τα βιβλία και την ταινία (αν σκεφτείς ότι μόνο μέχρι το δεύτερο κυκλοφορούν στα Ελληνικά), αυτό που δε περίμενα σίγουρα ήταν να βρω και άλλες Cullenίτσες. ΠΟΛΛΕΣ Cullenίτσες. Τόσο που άρχίζω να φοβάμαι ότι ο ανδρικός πληθυσμός της Ελλάδας θα χρειαστεί να μεταλλαχτεί σε βαμπίρ.

Το χειροκρότημα που έπεσε με το που ξεκίνησε η ταινία με παραξένεψε.

Όταν άρχισε η αναμπουμπούλα στην αίθουσα στη σκηνή που μπαίνει η οικογένεια Cullen στη καφετέρια (πλην Edward), άρχισα να ανησυχώ.

Όταν δευτερόλεπτα πριν εμφανιστεί το αγαπημένο μας βαμπίρ άρχισαν οι αναστεναγμοί, οι ψίθυροι "Τώρα, τώρα!!" και τα σκουντήματα, τρόμαξα.

Όταν εμφανίστηκε ο Edward και άρχισε ουρλιαχτό που θα ντρόπιαζε μέχρι και τις ρουβίτσες, έφαγα ΦΡΙΚΗ. Νομίζω η έκφραση interactive cinema βρήκε καινούρια έννοια. Μέχρι τη μέση της ταινίας, οι μισές γυναίκες είχαν κόψει τις φλέβες τους και οι υπόλοιπες σωριάστηκαν μετά τη σκηνή του φιλιού.

Φανατικά μου αναγνωστόπουλα, καλωσήρθατε στον κόσμο του Twilight, των Twihards και Twilighters. Απεδείχθη ότι δεν ήμουν η μόνη που ειχε δει τη ταινία 27 φορές από το διαδίκτυο πριν τη πρεμιέρα.

Αλλά.

Όπως είπε και μια ψυχολόγος στην Αμερική:

"Is it weird to be obsessed with a fictional character?"

"Yes, a little."

"How about Edward Cullen?"

"No, that's ok."

Δηλώνω περήφανη που είμαι ημιβαμπιροδρακουμελάκι. Τέλος.


Σας αφήνω να τελειώσω την κωλοεργασία που έχω γιατί ο καφές μου κρύωσε, πήγε 4 και είμαι έτοιμη να υποκύψω στον πειρασμό να δηλώσω ανίατη τρέλα και να φύγω Χαβάη. Θέλω επειγόντως διακοπές. Christmas is never enough.