Σταματήστε τη Γη να κατέβω!!

Σκηνή 1η: Ελληνικά Πανεπιστήμια *snort*

Α.Π.Θ., Αμφιθέατρο Α/Αίθουσα 107

Φτάνω στο Αμφιθέατρο Α στις 12:55. Ονομάζεται η "ψύχωση της τελευταίας επαναληψούλας" και την είχα απ' το δημοτικό. Μόνο που ανακάλυψα ότι για το συγκεκριμένο μάθημα, την είχε αποκτήσει και η πλειονότητα της αίθουσας. Λες να φταίει το ότι οι περισσότεροι έδιναν το μάθημα για 3η και 4η φορά? Ψυχραμία λέμεεεεεεεεεεεεεεεε!!

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα και πάει επιτέλους 1:30. Έρχεται η επιτηρήτρια. Η καθηγήτρια.... ακόμα απούσα.

Πάει 1:35.

1:40.

1:45.

1:50.

"Πλάκα κάνετε τώρα!!"

Γυρνάει όλο το αμφιθέατρο στην είσοδο όπου έχει κάνει εμφάνιση υπερπαραγωγή το καχεκτικό μυωπικό γκόμπλιν (η προαναφερθείσα "καθηγήτρια") και κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας. WTF??

"Καλά, τι είστε όλοι εσείς? Εγώ περίμενα καμιά σαρανταριά άτομα το πολύ, όσους είχα κόψει στο προηγούμενο εξάμηνο!" Ααααααααα τόσο καλά. "Έχει κι άλλους τόσους επάνω στην 107! Από που είστε εσείς?"

"Απ' την εξεταστική που χάσαμε."

"Του Ιουνίου?"

"Όχι, τον Ιούνιο δεν χάσαμε εξεταστική."

"Α δεν χάσαμε?"

Περνάνε 5 λεπτά μέχρι να πάρει μπρος ο εγκέφαλος και να καταλάβει ότι τον Ιούνιο η εξεταστική έγινε κανονικά. Κι εμείς φυσικά συνεχίζουμε να κοιταζόμαστε μιας και η όλη φάση μας έχει αφήσει άφωνους και δε μπορούσαμε να σκούξουμε.

"Δηλαδή είστε απ' την εξεταστική του Σεπτεμβρίου που χάθηκε?"

"Τώρα είναι Σεπτέμβριος. Και είναι η κανονική εξεταστική του Σεπτεμβρίου."

Σ' αυτό το σημείο το μάτι μας αρχίζει να παίζει και η τρομαχτική φλεβίτσα στο δεξιό κρόταφό μου σκάει μύτη.

"Καλά ρε παιδιά κι από ποιά εξεταστική είστε?"

"Την εξεταστική του Φεβρουαρίου. Που χάθηκε λόγω των καταλήψεων." ...you know??

"Χάσαμε εξεταστική το Φεβρουάριο...?"

Όχι χρυσή μου κυριούλα. Στη δική σου κοσμάρα μπορεί να μη χάσαμε.

"Ααααααααααα και τώρα τι κάνουμε... Δεν έχω θέματα! Να πάρει, κι αυτή η αίθουσα δε με βολεύει καθόλου... Λοιπόν μην αγχώνεστε, οι αίθουσες είναι κλεισμένες για 3 ώρες και η εξέταση είναι μία ώρα μόνο, έχουμε χρόνο! Πάω επάνω να βγάλω άλλα θέματα γιατί τόσοι που είστε δε γίνεται να γράψετε όλοι τα ίδια!"

Ναι, λες κι έχουμε πιθανότητες ακόμα κι αν αντιγράψουμε να μας περάσεις...

Περνάει άλλο ένα 20άλεπτο μέσα στο οποίο το μισό αμφιθέατρο είχε σηκωθεί να φύγει, μουρμουρίζοντας κάτι για Ελληνικά Πανεπιστήμια και μπουρδέλα. Ήμουνα στο τσαφ να τους ακολουθήσω, αλλά ας όψεται το πτυχίο....

Εν τέλει εμφανίζεται η έρμη η επιτηρήτρια που είχε πάει να ελέγξει την κατάσταση στην πάνω αίθουσα και λέει στον όχλο ότι πρέπει να μεταναστεύσουμε στην επάνω αίθουσα επειδή η αισθητική του αμφιθεάτρου προκαλεί καούρες στην madame la proffeseuse. Μη χέσω.

Μετά απο άλλο ένα τέταρτο αναμπουμπούλας (και τη φήμη για τον ξεριζωμό των φουκαριάρηδων που εξαπλώθηκε σε όλο το φουαγιέ και 3 μέρες μετά ακόμα μάλλον γελάνε) βρισκόμαστε στριμωγμένοι και στοιχισμένοι στην 107, όπου η καλή μου αρχίζει να μοιράζει τα θέματα.

Ώπα. Ερώτηση από κεφάλαιο που δεν ήταν στην ύλη. Και τι ορολογία είναι αυτή? Μήπως μπέρδεψε τα μαθήματα? Μήπως διάβασα εγώ άλλα βιβλία?

Η απόλυτη σιγή για 2 λεπτά μέχρι να διαβάσουμε τα θέματα. Μετά αρχίζουν πάλι οι ματιές απορίας. Okay, το πρόβλημα είναι γενικό.

Εάν λάβουμε υπ' όψιν μας την ιδιαίτερη συμπάθεια που μου έχει η θεά τύχη, μάλλον το ΠΡΟΠΟ που έπαιξα δε θα με πλουτίσει με τον πολύτιμο απαραίτητο βαθμούλη που χρειάζομαι για να μη ξαναδώ την απαίσια καρικατούρα στα μάτια μου. Κυρίως όταν πληροφορούμαι (εκ των υστέρων) από κοπέλα που το έδινε το μάθημα για 5η(!!) φορά ότι τα θέματα ήταν 2 ετών, από διαφορετικά βιβλία και διαφορετική ύλη.

Α, και φυσικά το αγαπητό μας γκόμπλιν φρόντισε να μας ενημερώσει ότι θα έχει ΚΑΙ αρνητική βαθμολογία.

Νομίζω ότι φέτος για πρώτη φορά μετά από 4 επιτυχημένα χρόνια ακαδημαϊκών σπουδών θα κοπώ σε μάθημα. Πρέπει να το ζήσεις κι αυτό μια φορά πριν πάρεις πτυχίο... επιβάλλεται!

Ελληνικά Πανεπιστήμια? Think again. Όχι τίποτε άλλο, αλλά λυπάμαι τα λεφτά που στερήθηκαν οι γονείς μου τόσα χρόνια για τα ιδιωτικά μου, τα ιδιαίτερά μου, τις γλώσσες μου, για να μπω κι εγώ στο γάμο του καραγκιόζη...


Σκηνή 2η: Ετήσιο Φθινοπωρινό Πολιτισμικό Σοκ

Κι όχι τίποτε άλλο, κάθε χρόνο νομίζω ότι το έχω συνηθίσει και κάθε χρόνο μια άλφα αναστάτωση την παθαίνω. Άστο το ότι γεμίζει η πόλη ασφυκτικά με φοιτητές -κυρίως αν κυκλοφορείς σε περιοχές πανεπιστημίου (συγνώμη, τι περίμενες να δεις - αρκούδες??). Και άστο το ότι κάθε χρόνος που περνάει σου δημιουργεί περισσότερο άγχος, όχι για το πότε θα γίνεις επιτέλους μάνα (αλλά που θα πάει, θα φτάσουμε κι εκεί...), ούτε για το πότε επιτέλους θα πάρεις πτυχίο...

Αλλά για το πότε επιτέλους ο κόσμος θα μάθει να ντύνεται. Τελεία.

Το dresscode του πανεπιστημίου περιλαμβάνει από σταράκι μέχρι γόβα στυλέτο (ω ναι ναι στις 8 το πρωί... εκτός αν ήρθε η κοπέλα κατευθείαν απ' τα μπουζούκια, να μη την κακολογούμε) και από απλό τζιν μέχρι φούστα-ζώνη. Και φτάνω να αναρωτιέμαι: τι είναι τελικά το πανεπιστήμιο - χώρος που πάμε και κάνουμε τα μαθηματάκια μας ή πασαρέλα και γραφείο συνοικεσίων?? Για μάθημα πας, τζάνεμ. Ναι, άντε θα πας και για καφέ μετά. Αλλά είναι 11 η ώρα το πρωί κι αλλιώς ντυνόμαστε το πρωί, αλλιώς το βράδυ. Και αλλιώς ντύνονται οι φοιτητές, αλλιώς οι μπουζουκτσούδες ή οι pop-stars της τηλεόρασης ή τα μοντέλα στις φωτογραφίσεις περιοδικών ή οι σαραντάρες ή δε ξέρω γω τι. Και η κακογουστιά έχει ένα μέτρο.

Και δε φτάνει το γενικό ενδυματολογικό μπάχαλο που επικρατεί, το φθινόπωρο (και την άνοιξη) τα πράγματα χειροτερεύουν. Συνάντησα από χειμωνιάτικη μπότα (και πριν με πεις άσχετη -who? me!-, ξέρω γλυκειά μου ότι υπάρχουνκαι πιο ελαφριές φθινοπωρινές-ανοιξιάτικες και ξέρω και να τις ξεχωρίζω), μέχρι παντόφλα και πέδιλο. Τι να πεις. Είναι περίοδος προσαρμογής και αναγκαστικά όλοι γινόμαστε για λίγο απροσάρμοστοι...


Σκηνή 3η: Τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίς!

Τι ωραία που αισθάνεσαι όταν περιμένεις κάτι και σου έρχεται σε μεγαλύτερο μέγεθος! (γιατί ό,τι κι αν λένε, το μέγεθος μετράει. Ουγκ.) Είτε αυτό είναι βαθμός, ή αριθμός reviews, ή δώρο, ή (θετικό!) συναίσθημα ή ακόμα-ακόμα και αυτό που έρχεται στο μυαλό όλων μας όταν ακούμε τη λέξη μέγεθος, με το μπαρδόν κιόλας (οοοοοοουυυυυυ εκεί να δεις χαρές και γλέντια!)

Σήμερα πήγα στο ταχυδρομείο να παραλάβω το δέμα απ' το Amazon.com για το οποίο μου ήρθε ειδοποίηση στο σπίτι και μάλιστα δε μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν ήρθε απλά μαζί με το υπόλοιπο ταχυδρομείο όπως όλες οι υπόλοιπες παραγγελίες μου. Σιγά, ένα τόσο δα πραγματάκι ήταν στη φωτό που είδα.

Πάω λοιπόν στα ΕΛΤΑ της γειτονιάς και αφού παθαίνω 15 εγκεφαλικά επεισόδια για την ουρά που έβγαινε έξω από το κτίριο, συνέρχομαι και στέκομαι πίσω απ' τον παππού, ο οποίος έχε καταπιεί ολόκληρο σκόρδο πρωί πρωί. Για την πίεση βρε, ο άνθρωπος.

Σε κάποια φάση παίρνει το μάτι μου ένα δέμα που ξεχώριζε στα ράφια από το πόσα αυτοκόλλητα "Fragile" είχε επάνω και από το επικό του μέγεθος. Κάτι μου λέει το όνομα της εταιρίας στο κουτί, αλλά η ξανθιά δεν ήμουνα σίγουρη, γιατί απλά ήξερα ότι δε θα σταλεί απευθείας από την αποθήκη του Amazon. Τώρα από πού θα 'ρχοταν ακριβώς... ε δε μπορώ να κάθομαι και να ασχολούμαι με όλες τις λεπτομέρειες!!

Φτάνει η σειρά μου κι ο μονσιέ λε ταχυδρόμ αρχίζει να ψάχνει τα δέματα στα ράφια. Φτάνει στο δέμα-γίγαντα και το προσπερνάει. Άρα δεν είναι αυτό. Έλα όμως που δεν είναι και τα υπόλοιπα! Ξανά απ΄την αρχή το ράφι. Ξαναφτάνει στο δέμα. Το γυρνάει από δω από κει, δε βρίσκει τίποτα. Ξανά όλα τα δέματα απ' την αρχή. Μέχρι που ξαναφτάνει στο δέμα κι αυτή τη φορά παρακολουθώ με χαμόγελο της Crest και έντρομη για το πώς θα το κουβαλήσω σπίτι τον γλυκό μου να φέρνει το δέμα στο πάγκο. Και εκείνη τη στιγμή που πήρα στα χέρια μου το μεγάλο πακέτο, ένιωσα για λίγο ότι ήταν Χριστούγεννα.

Λατρεύω τα δώρα σε μεγάλες φαντεζί συσκευασίες κι ας είναι κι από μένα!



P.S.: Για όσους ανθρώπους ενδιαφέρθηκαν για την ψυχολογική μου κατάσταση, είμαι πολύ πολύ πολύ καλύτερα. Επιτέλους μπόρεσα να δω τον κόσμο υπό το φως του ήλιου. Απλά ακόμα προσπαθώ να ξεπεράσω το γεγονός (και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω) ότι έπρεπε να πληγώσω για ακόμα μία φορά τον ίδιο άνθρωπο που κάθε φορά με επαναφέρει στην τάξη και στον πραγματικό μου εαυτό.