The 1.569th Celebrity Deathmatch: Silent Niobe vs. Μικρό Καφετί Σκατοσαυράκι

Μισό λεπτάκι να ρουφήξω λίγο Red Bull για να συνέλθω.

*sips from straw with fervor*

Αααααααααααχ! <------------ sigh of pleasure

OK πίπoλ.

Πάμε.

Εδώ και μερικές μέρες συνέβαιναν ανεξήγητα πράγματα στο δωμάτιό μου. Η κατάσταση είχε καταντήσει λίγο Twilight Zone, αλλά κατάφερα να καταπολεμήσω τις ορμές του id μου και να μην αρχίσω τα θυμιατά και τα απανωτά τηλέφωνα στους Ghostbusters.

Όλα ξεκίνησαν με την εξαφάνιση της αφίσας του Orlando Bloom από μία φωτογράφιση που κηλίδωσε την αθωότητα μου μια για πάντα και αποτέλεσε την αιτία της εξάπλωσης της σεξοπορνοδιαστροφικότητας στον πλανήτη Γη. Θα μπορούσα να σας δώσω μερικά παραδείγματα του τι θα μπορούσα να κάνω με το προαναφερθέν τρέ κρεβατάμπλ μωρό, αλλά θα μας κόψει το ραδιοτηλεοπτικό.

Μία καλή πρωία...

'Ωπα, πάρτο αλλιώς. Είμαστε σε περίοδο εξεταστικής και ολονυχτίας.

Ένα καλό βραδάκι, λοιπόν, ξυπνάω μετά από τον κλασσικό λίθαργο που συνοδεύει ένα τρικούβερτο ξενύχτι αγκαλιά με το βιβλίο της Ψυχογλωσσολογίας και ανοίγω τα μάτια μου προσπαθώντας να κάνω log in στον πραγματικό κόσμο.

Η πτώση απ'το έβδομο όνειρο έγινε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πού είναι η αφίσα με τον Orlie, οέο??

Ντου νοτ πάνικ.

Πάλι θα ξεκόλλησε η μαστίχα και θα έπεσε πουθενά. Την επόμενη φορά θα χρησιμοποιήσω Μπιγκ Μπάμπολ μπας και μείνει στη θέση της. Απ'το αγάπημένο μου τζιν πάντως δεν έφυγε. *grumbles*

Βρε ψάχνω πίσω απ'το γραφείο μου... (όχι τίποτα, αλλά με τόσα καλώδια και πρίζες θα μπουρλοτιάζαμε και θα μας έβρισκαν φουντοκωλιασμένους...) Βρε μέχρι και στο μπαλκόνι μήπως την πήρε ο αέρας απ' το ανοιχτό παράθυρο... Βρε σε συρτάρια μήπως είμαι τίποτα κρυφοmutant (πώς λέμε κρυφογκέι... *snort*) και έχω τηλεπαθητικές δυνάμεις που δεν γνωρίζω... Βρε σε όλο το σπίτι μήπως εν τέλει πάσχω από Αλτζχάιμερ και την πήγα πουθενά που δε θυμόμουν, ρε παιδί!

Και μετά αρχίζουν οι ανακρίσεις. Κάποιος FUBARος μου είχε ζουλέψει το αντικείμενο των φαντασιώσεών μου!!

Ο μπαμπάς ήταν υπεράνω πάσης υποψίας, λόγω γενικής περιπλάνησης στην κοσμάρα του. Το Παπί έλειπε σε tour στα μαγαζιά, οπότε δια της ατόπου απαγωγής καταλήξαμε στην αδερφή μου. Εντάξει. Αποφάσισα να δείξω κατανόηση. Ποιός μπορεί άλλωστε να αντισταθεί σ' αυτά τα ζυγωματικά?? (Out! Out! You evil spirits of lust!!)

Μετά από πολύωρη ανάκριση, η αδερφή μου αθωώθηκε και καταλήξαμε στα εξής συμπεράσματα:

1. Το δωμάτιο ήταν στοιχειωμένο και το τσουλοπόλτεργκειστ γουστάριζε τον Orlando. ΜΟΥ.
2. Ο David Copperfield σταμάτησε να εξαφανίζει μνημεία κι έβαλε στο μάτι τα υπάρχοντά μου.
3. Μετά την στενή επαφή πρώτου τύπου που είχαμε με το UFO στο εξοχικό μας στην Χαλκιδική πριν χρόνια (ναι... γελάτε, γελάτε... το είδαμε ΚΑΙ εγώ ΚΑΙ η αδερφή μου ΚΑΙ ο ξάδερφος μου... μικροί ανίδεοι!), οι εξωγήινοι επέστρεψαν. Δριμύτεροι.
4. Κάποια άλλη ανεξήγητη αιτία, η οποία επειδή ακριβώς ήταν ανεξήγητη, δεν μπορέσαμε να την εξηγήσουμε.

Αφού έστειλα e-mail στον Αθέατο Κόσμο για τη διερεύνηση του θέματος από τους ειδικούς του πάνελ της εκπομπής, συνειδητοποίησα ότι εν τέλει το θέμα αφορούσε τη Νικολούλη. Τουλάχιστον μ' αυτήν είχα μία ελπίδα να δω φως στο τούνελ! (Χαρ χαρ) Και φυσικά, το θέμα τελείωσε εκεί.

Οι μέρες περνάνε, ο παραλογισμός της εξεταστικής συνεχίζεται και εχθές κατά τις 10 υψώνω το απλανές βλέμμα μου στον ουρανό μπας και μου έρθει η Θεία Φώτηση και καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής εν ονόματι Grice στην Πραγματολογία....

Πού πήγε και η αφίσα με τον Legolas, οέο??

Τελείως πεπεισμένη ότι καλαμπουρίζουνε ομαδικώς στο σπίτι εις βάρος μου, σπεύδω στο σαλόνι για τα μπινελίκια. Ο μπαμπάς μου κλασσικά δεν είχε προσέξει ότι είχα ποτέ αφίσες στο δωμάτιο, η μαμά ήταν ακόμα μια φορά απασχολημένη με τη σύτισση μου (εδώ ο απαυτός μας καίγεται... και δεν θα συνεχίσω λόγω σεβασμού προς τον άνθρωπο που έφερε στον κόσμο το όγδοο θαύμα του -εμένα φυσικά. Άκουσα 'κιχ'...??) και η αδερφή μου μουρμούρισε κάτι για "ξωτικολούγκρες" (το οποίο έκανα πως δεν άκουσα) και πήγε να συνεχίσει το λούσιμο με τη λακ. Αν ποτέ με βρείτε τέζα, να ξέρετε από αναθυμιάσεις της Wella θα 'χω πάει.

Σ' αυτό το σημείο άρχισα να ανησυχώ... Τι μου συνέβαινε?? Μήπως είχαν αρχίζει να καίγονται εγκεφαλικά κύτταρα απ' την εξεταστική...? Αποφάσισα να ρίξω το τελευταίο μου χαρτί και συγκάλεσα συμβούλιο με το αξιαγάπητο μικρό μου δαχτυλάκι... αλλά αλί και τρισαλί πρώτη φορά ήταν ανίκανο να δώσει απάντηση......

Κι όχι τίποτε άλλο, βουρλίζομαι πώς είναι δυνατόν να βρέθηκε και άλλος pervy elf-fancier... Ποιός άλλος θα μπορούσε να τη βρίσκει μ' αυτή τη θεϊκή ξωτικίσια προφορά του Orlando Bloom που θυμίζει τ' αγγλικά του Zlad-Electronic-Supersonic?? Είναι λίγο βλαχομπινέδες αυτοί απ' το Mirkwood, πώς να το κάνουμε... Δεν είναι σαν τις χαϊκλασάτες γκλαμουράτες μορφές από το Lothlorien...

Ναι, οκέι, βγήκα εκτός θέματος. Αν και συνήθως βγαίνω εκτός ορίου λέξεων. Γαμώτη.

Πώς επιστρέφω στο δωμάτιο, μου πέφτει το στυλό Hondos Center δίπλα στο κρεβάτι, το οποίο πριν από λίγο κρατούσα σαν το ραβδί του Χάρι Πόταααhh και κουνούσα απειλητικά για να αποσπάσω πληροφορίες. Σκύβω η ευλογημένη, και τι να δω...

Ένα γυαλιστερό χαρτί φωτογραφικής ποιότητας (να μην είμαστε και φτηνιάρηδες) κείτονταν χάμω φαρδύ πλατύ.........

Περιττό να σας πω ότι από τη χαρά και την ευτυχία μου στούκαρα στο ξύλο του κρεβατιού με περισσή χάρη... Τέτοιες κεφαλιές ούτε ο Πελέ! Αφού καταράστηκα τη βρωμοφάρα της ακατανόμαστης, το φελέκι της και το κέρατό της το βερνικωμένο, περίμενα να εξαφανιστούν τα χρωματιστά αστεράκια και ξαναέσκυψα (η ευλογημένη) απλώνοντας το χέρι μου κάτω απ' το κρεβάτι για να τραβήξω την αφίσα.

Και η αφίσα τραβιέται πιο μέσα.

Είπαμε. Ντου νοτ πάνικ. Η εξεταστική προκαλεί παραισθήσεις.

Ξαναπλώνω το χέρι μου.

Η αφίσα ξανατραβιέται.

Και σ' αυτό το σημείο ΕΓΩ ΠΑΝΙΚ.

Σκύβω περισσότερο (η ευλογημένη) και προσπαθώ να δω τι στην ευχή συμβαίνει. Το βλέμμα μου περιπλανιέται στα άδυτα του πυθμένα του κρεβατιού...

Ώσπου βλέπω τα μάτια που λαμπιρίζουν. Μπιρμπιλωτά και τσακίρικα. Με παρακολουθούν με επιφυλακτικότητα και δεν ανοιγοκλείνουν.

Γουόου. Freaky.

Πάνω που ετοιμάζω μια κραυγή προδιαγραφών Nazgul για την ανακάλυψη του Μπαμπούλα (του πραγματικού, όχι του νεκροθάφτη συμμαθητή) κάτω απ' το κρεβάτι της αδερφής μου ("Εγώ σας το 'λεγα τόσα χρόνια, αλλά ποιός μ' άκουγε??"), τα μάτια έρχονται πιο κοντά και μου αποκαλύποτυν τον ιδιοκτήτη τους.

Το τρισκατάρατο.

Το παλιομούλικο.

Το ρημαδομπούκι.

Παντού θα το αναγνώριζα αυτό το καφετί βαν ντάικ και το διαβολικό του βλέμμα!! Μου την έφερε μπαμπέσικα, το πορδοβούλωμα!! Δε φτάνει εισέβαλλε στο σπίτι μου απρόσκλητο (να πω ότι ζούσα σε κανένα βάλτο... Καλαμαριά μένω σε πολυκατοικία, μέσα στην άσφαλτο και τη ρύπανση!!), θρονιάστηκε στον τοίχο του χωλ, ξαμωληθήκαμε εγώ και η σίστερ σε καταδίωξη τύπου CSI με την Cartier ομπρέλα της μάνας για να το διώξουμε (είμαστε επισήμως dead αν το μάθει), τόλμησε να εμφανιστεί ξανά και να απομακρυνθεί από το κούφωμα της πόρτας μέσα στο οποίο το είχαμε στριμώξει, παραβιάζοντας τα περιοριστικά μέτρα!!!

Κρατώντας eye-contact με το δεινοσαυρίνι, απλώνω με προσοχή το χέρι μου για να σώσω την αφίσα από τα βρωμοπατουσίνια του και να φωνάξω ενισχύσεις.

Ανοίγει το στόμα του απειλητικά και με κοιτάζει με φθονερό βλέμμα. Το αγριοκοιτάζω κι εγώ.

"Γιου τόκιν του μι? Γιου τόκιν του μι??"

Σιγή.

Μπασταρδοπαίδι. Ξέρει και τακτικές παραπλάνησης για να μπορεί να έχει τον έλεγχο της κατάστασης... νομίζει ότι η σιωπή του θα με αποσυντονίσει, αλλά ξεχνάει ότι είμαι γλωσσολόγος και μπορώ να βρω τι κρύβεται πίσω από κάθε διαβολική του γλωσσολογική ενέργεια.

Πλησιάζω περισσότερο το χέρι μου. Με τις άκρες των δαχτύλων μου φτάνω την αφίσα και την τραβάω...

Το σαυράκι παθαίνει αμόκ!! Δαγκώνει την αφίσα και προσπαθεί να μου την αρπάξει!!

Τι να μου πει τώρα κι αυτό το καημάδι, ένα φου το κάνω και ξαφνικά βρίσκεται σε τρυφερό τετ-α-τετ με το τοίχο.

Καθώς σηκώνω την αφίσα, έρχομαι αντιμέτωπη με ένα Μεγάλο Σοκ και 4 Συγκλονιστικές Ανακαλύψεις (στο πνεύμα του Cooperative Principle και των 4 Maxims που το ακολουθούν... κάτι έμαθα!):

α. Το Μεγάλο Σοκ: Η αφίσα μου είναι μασουλημένη και μισοφαγωμένη. Κυρίως στα απόκρυφα του Legolas. Και ναι, σοβαρολογώ απόλυτα.
β. Οι 4 Συγκλονιστικές Ανακαλύψεις:
i) Το ραμολιμέντο έκλεβε τις αφίσες μου για σνακ!!
ii) Η παλιοκιουσπίτσα η πουτανοσαυρίτσα χαλβάδιαζε τόσο καιρό τον Legolas-Orlando (ΜΟΥ!) και δεν το είχα πάρει χαμπάρι!! (όπως και πολλά άλλα που δεν είχα πάρει χαμπάρι τελευταία... *ahem*)
iii) Η ξετσίπωτη ευνούχισε τον Legolas!
iv) Ξαφνικά δε θέλω να ξέρω σε τη φάση βρίσκεται η άλλη αφίσα...

Δεν προλαβαίνω να συνέλθω από το Μεγάλο Σοκ και τις 4 Συγκλονιστικές Ανακαλύψεις και συνειδητοποιώ ότι το καφέ βαν ντάικ σκατοσαυράκι έχει ξαμωληθεί ξωπίσω μου και σκοπεύει να μου επιτεθεί.

Έντερ κραυγή Nazgul και επιτάχυνση από 0-100 σε 0.2 δευτερόλεπτα.

Μόνο που δεν είμαι ο Neo και το κόλπο Περνάω-Μέσα-Από-Τη-Χαραμάδα-Της-Σχεδόν-Κλειστής-Πόρτας αλά Matrix στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία κι εγώ σφίνωσα στην πόρτα. Και σαν να μην έφτανε το καρούμπαλο στο δόξα πατρί, φέρω ΚΑΙ μελανιές διότι η μάνα μου όντας εξίσου ψύχραιμη με μένα, προσπαθούσε να με ξεσφινώσει τραβώντας την πόρτα προς την αντίθετη πλευρά... Όχι, κοκκινομάλλα είναι. Μήπως πρέπει να πάρω τηλέφωνο στη γραμμή για τα θύματα της οικογενειακής βίας...??

Εν τέλει απελευθερώθηκα πάνω στην ώρα που το σαυράκι είχε αρχίσει να σκαρφαλώνει πάνω στο πόδι μου και το έστειλα γκολ στον τοίχο για ακόμα μια φορά... Μα εφτάψυχο ήταν το μαλακισμένο??

Επακολούθησαν σκηνές απείρου κάλλους.

Εγώ με το σαυράκι μεγέθους γιαπωνέζικου αποτέτοιου σε μη-στύση να με κυνηγάει με ευκινησία, ταχύτητα και μανούβρες που θα ζήλευε αίλουρος, η αδερφή μου με τη λακ από πίσω να ψεκάζει για να προσθέσει ακόμα ένα θύμα από αναθυμιάσεις στη λίστα της, η μαμά μου να λιποθυμάει δεξιά κι αριστερά (Γαμώτο. Ό,τι και να κάνω ποτέ δε θα τη ξεπεράσω. Είναι και θα είναι πάντα η απόλυτη Drama Queen!) κι ο μπαμπάς μου με τη χάρη και την ευκινησία μιας χελώνας που πάσχει από αρθρίτιδα να προσπαθεί να βγει απ' την κοσμάρα του και να καταλάβει τι συμβαίνει.

Μέχρι που αποφασίζει να εκτελέσει το διάσημο ακροβατικό του ως ο Πανίσχυρος Ανθρώπινος Κομήτης και να προσγειωθεί επάνω στο διαβολικό, καφέ βαν ντάικ βρωμοσαυρίδιο.

Νομίζω έκανε και "πλιτς".

Eeeeeeeeeeeeewwwwwwwwwwwwwww.

Από κείνη την ώρα δεν έχω ξαναπεράσει απ' το χώρο του εγκλήματος.

Εμ πάσει περιπτώσει, αφού απένειμα τους φόρους τιμής που άξιζαν στις αφίσες μου (ή ό,τι απέμεινε από αυτές, τελοσπάντων), τις πέταξα, εκτύπωσα καινούριες και συνέχισα το διάβασμα.

Silent Niobe vs. Μικρό Καφετί Σκατοσαυράκι: 1-0

Mwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahahahahahahahahhahahahahahahahahaha!! *my famous evil laugh*

*brings pinky to mouth*