Ήλθον, είδον, επέζησον...

... αναφώνησα όταν πάτησα το ταλαιπωρημένο πατουσάκι μου στο σπίτι. Όσα φανατικά αναγνωστόπουλα από εσάς γνωρίζουν έστω τα ελάχιστα για τα ταξίδια μου προς και από την Γηραιά Αλβιώνα, νομίζουν ότι είναι προετοιμασμένα.

Μικρά ανίδεα αναγνωστόπουλα.

Ούτε εγώ η ίδια δεν ήμουν προετοιμασμένη για την επίθεση ολοκληρωτικού αφανισμού μου από τις πιο υψηλόβαθμες Διεστραμμένες Δυνάμεις του Σύμπαντος. Είπαμε είμαι όμορφη, γλυκούλα και λίγο φανταστικούλα, αλλά εσύ που με μάτιαξες βρε τζάνουμ τι τον έχεις τον Γκούτου Γκούτου?? Κατευθείαν για ευχέλαιο είμαι και φτύσιμο πατόκορφα από τον Πατριάρχη τον ίδιο!

Και εξηγώ.

Όπως ήταν φυσικό σύμφωνα με τους νόμους του λατρεμένου μου Murphy, τις μέρες που θα φεύγαμε για την ορκομωσία μου η Αγγλία περνούσε τον χειρότερο χειμώνα που έχει περάσει τα τελευταία χρόνια. Χιόνια, παγετός, Εσκιμώοι, Frostyδες και δεν συμμαζεύεται. "Κλάιν", λέει το φτωχό μου μυαλό. Μέχρι να πάμε εμείς θα έχουν λιώσει. Το πολύ-πολύ να πάω με το snowboard και την απρέ-σκι στο πρώην εξωτικό - νυν παγωμένο Sheffield κάτω από την τήβεννο για την ορκομωσία και να το παίξω Pingu (Μουυυκ μουυυυκ!!).

Ουδόλως ανησύχησα όταν ανακάλυψα δύο μέρες πριν φύγουμε ότι εγώ και η υπόλοιπη παρέα των ΑΑ (Ανώνυμων Αλκοολικών) μετά τα τελευταία ρεμαλιάσματα είχαμε πέσει θύματα της ίωσης που κυκλοφορούσε. Έεεεεεεεεελα μωρέ, το πολύ πολύ να πήγαινα με λίγο συναχάκι και πυρετούλι, εδώ με ιγμορίτιδα είχα κάνει παρουσίαση πέρισυ σε συνέδριο!

Παίρνω λοιπόν τα φάρμακά μου, τα πιο χοντρά ρούχα μου, και πάω με την Drama Queen mother και το σιστεράκι στο αεροδρόμιο. Μπαίνουμε στην ουρά για το check-in της Easyjet και σε λίγο συνειδητοποιούμε μια-κάποια ανησυχία και ψιθυριστές φήμες για τον κλειστό αεροδιάδρομο του Gatwick. Λίγα λεπτά μετά οι φήμες επιβεβαιώνονται. Λίγη ώρα μετά το παλικάρι στο check-in μας ενημερώνει ότι το αεροπλάνο στο οποίο θα επιβιβαζόμασταν θα έφευγε σε 6 ώρες από την Αγγλία και εμείς αντί για μεσημέρι θα φτάναμε βράδυ. Άντε καλά, λέμε, αρκεί να πετάξουμε και βρίσκουμε ένα κωλοξενοδοχείο στο Λονδίνο και φέυγουμε πρωί πρωί για Sheffield. Και φυσικά με το που φτάνουμε οι τρεις κοκώνες στον γκισέ, μας χαμογελάει ο check-inάτορας και μας λεει:

"Δε χρειάζεται να κάνετε check-in, η πτήση ακυρώνεται. Θα φύγετε με την επόμενη."

Ψύχραιμη εγώ. "Πολύ ωραία. Και πότε είναι η επόμενη?"

"Παρασκευή."

No more ψύχραιμη εγώ. "Ναι αλλά εγώ ορκίζομαι αύριο."

"Λυπάμαι, δε μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο."

Εκεί φανατικά μου αναγνωστόπουλα συνειδητοποίησα το διαβολικό σχέδιο που είχαν ενεργοποιήσει οι ανώτατες Διεστραμμένες Δυνάμεις του Σύμπαντος και η Drama Queen mother άρχισε τα βάι-βάι, τις λιποθυμίες και τα τηλεφωνήματα σε κάθε γνωστό ταξιδιωτικό γραφείο.

Ο πισινούλης μας ακόμα έχει σημαδάκι από το κωλοπιάσιμο για τα καινούρια εισιτήρια, αλλά το ημιβαμπιροδρακουμελάκι του κυβερνοχώρου (και δη αγαπητό παιδί του Γούγλη!) έπρεπε να ορκιστεί και να πέσει κλάμα και πολύ φλας. Συνεπώς έστρεψα το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού στις Διεστραμμένες Δυνάμεις του Σύμπαντος (ΔΔΣ) και αναχώρησα την επόμενη μέρα τα ξημερώματα για Zurich-Manchester και με το τρένο για Sheffield ντυμένη με πουκαμισάκι και σινιαρισμένη για την ορκομωσία μου.

Νομίζω ότι οι ΔΔΣ δεν χάρηκαν ιδιαίτερα με την χειρονομία μου και εγώ έκλαψα πολύ στην προσγείωση. Αρκεί να σας πω ότι οι ΔΔΣ είχαν πάρει κατσαβίδια και τα έστριβαν μέσα στα τύμπανά μου με αποτέλεσμα (παρά τη μοναδική αναισθησία μου στον πόνο) να βάλω τα κλάματα, να χαλάσω το μακιγιάζ, να βουλώσουν τα αυτιά μου και να έχω την μάνα να μου λέει "Πες στην αεροσυνοδό να σου δώσει δύο πλαστικά ποτηράκια να βάλεις στα αυτιά σου για να μην πονάς!!"

Ναι, οκέι. Μετά θα βάλω κι ένα σκουφάκι από αλουμινόχαρτο στο κεφάλι και θα κάνω αναπαράσταση τις επαφές τρίτου τύπου με UFOs.

Φτάνω λοιπόν, στο εξωτικά χιονισμένο Sheffield εντελώς κουφή (άκουγα τους υπόλοιπους αμυδρά από το υπερπέραν κι εμένα καθόλου), μουτζουρωμένη, με τη μύτη να αιμορραγεί πλέον από το πολύ συνάχι, με 4 πακέτα μυξομάντηλα στις τσέπες, άυπνη, ξεθεωμένη και πάω να ορκιστώ.

Μόνο που δε μπορούσαν να μου βρούνε καπέλο γιατί το μικρότερο νούμερο μου έπεφτε και έπρεπε να μου το στερεώσουν με τσιμπηδάκια... εν ολίγοις βλέπε Silent Niobe να πηγαίνει σαν τον Ρόμποκοπ για να μη χάσει πουθενά το καπελίνο με την φούντα.

Αλλά.

Ορκίστηκα, φανατικά μου αναγνωστόπουλα. Φόρεσα την μαύρη μου τήβεννο, την κουκούλα στο χρώμα της ζουληγμένης φράουλας (το τμήμα της φιλοσοφικής φημίζεται για την έμπνευση και τη φαντασία του) και έσφιξα με περηφάνια το χέρι του Πρύτανη που κατάφερα παρά τις περσινές αντιξοότητες και το πήρα το κωλόχαρτο. Στα διάλα.

Άλλο τρέξιμο μετά να προλάβουμε το τρένο για το Λονδονάκι. Διότι δεν νοείται να πάμε Αγγλιά και να μην κυλιστώ στην ακολασία και το βούρκο της Oxford Street και να μη γυρίσω το σιστεράκι στην αγαπημένη μου πόλη. Περίμενα πώς και πώς τη στιγμή που θα πάρω την πρώτη μου αναπνοή στο Topshop, θα αντικρύσω το πρώτο φόρεμα στο River Island και θα αρπάξω το καλάθι στο Primark να ξεχυθώ στη ζούγκλα των ενδυμάτων, υποδημάτων και αξεσουάρ....

Ακόμα περιμένω, φανατικά μου αναγνωστόπουλα.

Καθότι μπουκωμένη, κουφή και με το ένα πόδι στον τάφο, με το που άφησα την βαλίτσα στο δωμάτιο έπεσα στο κρεβάτι του ξενοδοχείου και έκανα να σηκωθώ δύο μέρες.

Αλλά οι ΔΔΣ δε με είχαν νικήσει ακόμα. Οργανώνοντας ένα πολύπλοκο σχέδιο με την Drama Queen mother και το σιστεράκι, τους έδωσα στρατηγικής σημασίας οδηγίες και τους ξαμόλησα στην Oxford Street να μου ψωνίσουν. Το βράδυ έφταναν οι σακούλες, μπορούσα να εκστασιαστώ με τα ρουχάκια χωρίς τάσεις λιποθυμίας από τον πυρετό στην θαλπωρή του δωματίου μου και να κυλιστώ επάνω τους σαν γνήσιο fashion addict-junkie χωρίς να με κοιτάνε περίεργα όλοι όσοι δεν μορούν να καταλάβουν την ΤΕΧΝΗ του shopping. Και φυσικά όσα δεν μου έκαναν/έστρωναν/ταίριαζαν, επιστρέφονταν την επόμενη μέρα.

Την τρίτη μέρα, όμως, αναγκάστηκα να βγω για να κάνω και με το σιστεράκι τη γνωστή -πλέον- διαδρομή "London Bridge - Big Ben - Trafalgar Square - Leicester Square - China Town - Covent Garden" με άπειρο περπάτημα και άφθονο "Οh! Ψωλοκρύοοο!!!". Ευχαριστώ το σιστεράκι για το σκούφο που δεν έβγαλα από πάνω μου ούτε στο εστιατόριο που φάγαμε. Πήρα έναν Charamel Macchiato τόοοοοοοοοοοσο (με το συμπάθειο) και σύρθηκα στο Λονδονάκι μέχρι τις 6 το απόγευμα που επανήλθε δριμύτερος ο πυρετός κι εγώ ξανασωριάστηκα στο κρεββάτι μου.

Την επόμενη και τελευταία μέρα, το συνάχι είχε καλμάρει (as in δεν ξέμεινε η Αγγλία από Zewasoft), ο βήχας είχε φτάσει επίπεδα κρίσης (as in βήχω σαν γαϊδούρι και δεν μπορώ να κοιμηθώ ούτε εγώ ούτε οι υπόλοιποι στον όροφο) και ο πυρετός είχε επανέλθει σε δέκατα. Προσπάθησα να διώξω την λύπη παλικάρι που δεν επισκέφτηκα την Oxford Street και πέρασα 5 μέρες στο Twilight Zone (έχω φωτογραφικά ντοκουμέντα του ζόμπι με τον σκούφο και τον καφέ από τα Starbucks στο χέρι) και πήρα μερικές βαθιές ανάσες ανακούφισης που τα είχα καταφέρει και θα γυρνούσα σπίτι σώα και αβλαβής.

Οι ΔΔΣ όμως δεν είχαν πει τη τελευταία κουβέντα τους. Εκεί που διαβάζω αμέριμνη και με πολύ προσήλωση το νεοαποκτηθέν βιβλιαράκι μου στο αεροπλάνο, νιώθω το στομάχι μου να κολλάει στο κεφάλι, το σιστεράκι να παίρνει βλέμμα "κλάνω πατάτες", τη υπόλοιπη καμπίνα να αναστατώνεται και το αεροπλάνο να πέφτει με τη μύτη στο κενό.

Ναι, σοβαρολογώ.

"Αυτό ήταν," σκέφτομαι. "Οι ΔΔΣ τα κατάφεραν και θα πεθάνω αγκαλιά με ένα βιβλίο κι ένα μυξομάντηλο σε βουνοπλαγιά των Άλπεων."

Μέχρι που το αεροπλάνο ξαναϊσιωσε, η καμπίνα ηρέμησε και ο Αυστριακός μας ενημέρωσε ότι πέσαμε σε κρύο ρέυμα των Άλπεων (οι οποίες Άλπεις δε φαίνονταν ούτε με τηλεσκόπιο τόσο ψηλά που πετούσαμε). Μετά από την παρακολούθηση κάθε επεισοδίου της εκπομπής με τα αεροπορικά δυστυχήματα που έπαιζε μετά τα μεσάνυχτα στo TVΜακεδονία (ή TV100??), ως εμπειρογνώμονες εγώ και η Drama Queen mother αποφασίσαμε ότι ο παπάρας ο πιλότος έβγαλε καταλάθος τον αυτόματο πιλότο και μέχρι να επαναφέρει το αεροπλάνο που έκανε αμέσως βουτιά στο κενό, οι 250 επιβάτες συν το πλήρωμα είχαμε την πρώτη μας μεταφυσική εμπειρία όταν αντικρύσαμε για δευτερόλεπτα τον Άγιο Πέτρο και τις ξακουστές Πύλες.


Για κακή σας τύχη παραμένω ζωντανή, φανατικά μου αναγνωστόπουλα και σκοπεύω μόλις αναρρώσω πλήρως να βάλω την μπότα "υπεργαλαξιακή dominatrix" που αγόρασα και το '80s σακάκι Φλωρινιώτη που έψαχνα εδώ και μήνες και να πίνω την Havana από το graduation hat μαζί με τους υπόλοιπους ΑΑ της παρέας.

Διότι είμαι επισήμως Κυρά των Τεχνών (και με τη βούλα) και οι Διεστραμμένες Δυνάμεις του Σύμπαντος πήραν για ακόμη μία φορά τον πουλέν.


Μουάχαχα.