Όσοι δεν παρευρεθήκατε στο Second Live Party του West Street Live χάσατε την ηρωική πτώση της Silent Niobe.
Ποιά πτώση στο χρηματιστήριο, ποιά πτώση με αλεξίπτωτο, ποιά πτώση στήθους και ποιά πτώση στα Τάρταρα.
Μιλάμε για επική σαβούρτελε εν ώρα παλαμακίων (και να σκεφτείτε ότι δεν χόρευα καν εγώ τη ζεμπεκιά....), κουτρουβαλίστηκα και ξαπλώθηκα φαρδιά πλατιά χάμω. Πάλι καλά που δε φέρανε και κανένα γερανό να με σηκώσουνε.
Έμαθα όμως ότι έπεσα με απαράμιλλη χάρη και στυλ που θα ζήλευε και η Audrey Hepburn. Ή την κατέχεις τη γοητευτική τούμπα ή όχι... Έτσι κι έστελναν εμένα στο Πεκίνο, με τέτοια τούμπα χρυσό θα παίρναμε στην ενόργανη.
Φανατικά μου αναγνωστόπουλα. Μη πιστεύετε τις αβάσιμες και ανυπόστατες φήμες που κυκλοφορούν. ΔΕΝ ήμουνα χικ-χικ, ΔΕΝ χόρεψα ζεμπεκιά, ΔΕΝ παραπατούσα, ΔΕΝ έχασα το παπούτσι μου στο δρόμο και όχι ΔΕΝ ξύπνησα αγκαλιά με τη λεκάνη της τουαλέτας, βαμμένη, στολισμένη και φορώντας ακόμα τη κόκκινη γόβα. Ευτυχώς την επόμενη φορά που ξύπνησα ήμουν στο κρεβάτι μου και χωρίς υποδήματα.
Τι ζάντες και γομολάστιχα, κουκουρούκου και σοκοφρέτες. Μιλάμε για σφηνάκι-μπόμπα 25 χιλιάδων μεγατόνων και στομάχι Χιροσίμα. Τρεις μέρες μετά και η Cuervo σουλατσάρει στο αίμα, στις φλέβες, στα κυτταρά μου, *κραυγή* σε θέλω σε θέλω για σένα εγώ πεθαίνω και φύγαμε. Ακόμα ρωτάμε ο ένας τον άλλον μήπως θυμάται τι έχει γίνει γιατί το DVD της βραδιάς έχει παράσιτα και πηδάει σκηνές στα Player ολονών.
Τώρα που έκανα και ιγμορίτιδα (όχι που θα τη γλίτωνα το γκαντεμόσκυλο 5 μέρες πριν τη παρουσίαση στο συνέδριο) ο γιατρούλης μου (έντερ καρδούλες) μου σύστησε Augmentin 500+125 και ο φαρμακοποιός μου (έντερ προσκύνημα και χειροφίλημα) φρόντισε να μου τα χορηγήσει εντός 10λέπτου. Διότι ο μονσιέ λε προφεσόρ είπε μας θέλει τη Παρασκευή στην τρίχα και με την εμπειρία του David Letterman που υποψιάζομαι δεν περιέχει αψού, μυξομάντηλα και φωνή 090.
Και γαμώ τα ματζούνια όμως αυτό το Augmentin. Μέσα σε 45 λεπτά άνοιξε η μύτη και το ιγμόριο σαν τις Πύλες του Παραδείσου.
Μήπως έχω γίνει λίγο junkie...?
Εχθές ανακαλύψαμε με τον Άγγλο συγκατοικούλη ότι το φερμουάρ από το ζακετάκι μου ξεκλειδώνει τον μαγνητικό μηχανισμό-κλειδαριά σε οποιαδήποτε πόρτα. Στη μέση του μεγαλόπνοου σχεδίου που μου παρουσίασε 2,6 δευτερόλεπτα μετά την ανακάλυψη, στο οποίο εγώ εμφανίζομαι να φοράω το ζακετάκι και να κάνω ακροβασίες αλά Catherine Zeta Jones στο Entrapment για να εισβάλλω στα γραφεία της Διεύθυνσης του Opal, του κατέσχεσα το ζακετάκι μου και του είπα ότι δε συνεργάζομαι με διαρρήκτες δεύτερης διαλογής. Ή τράπεζα ή τίποτα.
Η δε φαλαινίτσα, φώναξε σήμερα για δείπνο ένα φίλο της να της κάνει συμπαράσταση επειδή, λέει, ένας άγνωστος την πρόσβαλε άσχημα στο δρόμο.
"Να το πω στην αστυνομία?" μου λέει.
"Τι να πεις παιδί μου, ότι ένας άσχετος σε πείραξε στο δρόμο...?" και συνεχίζω το ανακάτεμα της σουπίτσας μου.
"Πρώτη φορά με προσβάλλουν έτσι..."
Βλέπε Silent Niobe και θεαματικό rolling ματιών.
"Μα καλά πια τι σου είπαν?"
Φανατικά μου αναγνωστόπουλα.
Δυστυχώς δεν έμαθα ποτέ.
Όταν ήρθα face to face με το ροζ στενό αμάνικο με κάθε λογής σχεδιάκι, κέντημα και μπιχλιμπίδι σε υπέρτατο συνδιασμό γκλαμουριάς και τη τζην κοντή φουστίτσα με τις δαντέλες, τα στρας και τα ξέφτια από τη λαϊκή του Ιράν, ο εγκέφαλος έβγαλε μπλε οθόνη.
Όταν δε γύρισε και είδα και την πίσω όψη, έτρεξα και κλειδώθηκα στο δωμάτιο για να μην αδειάσω καμιά κούτα αψέντι να ξεπεράσω το σοκ.
Σας αφήνω να γυρίσω στο corpus μου και το γαλατάκι με μέλι. Με τα απομηνάρια της Cuervo, του Lemsip και της αντιβίωσης που βολτάρουν στον οργανισμό μου, η μισόλιτρη ρεντμπουλική π@π@ροδύναμη θα με μετατρέψει στην επόμενη υπεργαλαξιακή αποστολή της NASA.
Τσίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου