Οι τελευταίοι των Sheffieldτσιωτών...

Τώρα που ξεκίνησαν οι διακοπές του Πάσχα, έχουμε μείνει μερικά γενναία πατριωτόπουλα εδώ στο εξωτικό Sheffield και απολαμβάνουμε τη σπάνια ηλιοφάνεια και ελαφρώς ανεβασμένη θερμοκρασία σαν τα σαλιγκάρια. Την άλλη εβδομάδα αναμένονται και οι τελευταίες αναχωρήσεις προς τα πάτρια εδάφη. Ευτυχώς το ίδιο ισχύει και για τους συγκατοίκους μου που σκοπεύουν να ξεκουμπιστούν όλοι και θα μπορέσω να ζήσω λίγες μέρες σαν άνθρωπος στο διαμέρισμα.

Τέρμα οι φωνές και οι πόρτες που βαράνε τα ξημερώματα.

Τέρμα οι αναθυμιάσεις από τα κρεμμύδια.

Τέρμα τα άπλυτα πιάτα πέντε ημερών.

Τέρμα η κουζίνα γουρουνοστάσιο.

Τέρμα και οι καθημερινές τσιρίδες της φάλαινας στο Skype επειδή τη γράφει ο γκόμενος/μαϊμουδάκι του Paul Frank.

Θεέ μου, από τη χαρά μου νομίζω ότι θα βάλω τα κλάματα και μόνο που τα φαντάζομαι.

Ευτυχώς ήρθε πριν λίγες μέρες η mother και κάναμε πλήρη ανεφοδιασμό. Εκτός από το Τερκενλοτσούρεκο και τη μισή-μισή μερεντούλα από το Liddle που είχα ζητήσει (κόλαση.....), ήρθε φέρουσα 2 πακέτα τυρί φέτα, χωριάτικη τυρόπιτα, ένα πακέτο κριθαράκι, ένα πακέτο από εκείνα τα μακαρόνια που βάζουμε στο παστίτσιο (ή κάνεις σωστό παστίτσιο ή όχι...), 2 σοκολάτες, ένα σουπλά για να μην ακουμπάω στο γουρουνοστάσιο της κουζίνας όταν τρώω, μπαχαρικά για το παστίτσιο, δύο κουτάκια Depon αναβράζοντα (μα να έχει μόνο Panadol ολόκληρη Αγγλία...?) και τις βαφές μου για να μου βάψει τα μαλλιά.

Νομίζω η Ελληνίδα μάνα αξίζει ειδική κατηγορία από μόνη της. Respect.

Εχθές βγήκαμε για ποτό και αποφάσισα να πνίξω τον καημό μου στο αλκοόλ. Ευτυχώς φορούσα ίσιο παπούτσι και δε γκρεμοτσακίστηκα πουθενά από τα οχτάρια. Κάπου ανάμεσα σε χορευτές ντυμένους αλουμινόχαρτα και έναν DJ να φωνάζει στο μικρόφωνο και να χαίρεται μόνος του ("Μη χάσετε αύριο τον νικητή του Big Brother 8 αποκλειστικά και μόνο στο Embrace!!"), είδα να περνάνε από μπροστά μου αναμνήσεις τριήμερης όταν άρχισε να παίζει το Blue (νταμπαντινταμπαντάι) και ξαναεμφανίστηκαν οι χορευτές ντυμένοι στρουμφάκια. Ή απλώς με μπλε ρούχα. Δε μπορώ να θυμηθώ ακριβώς γιατί μου είχαν αποσπάσει τη προσοχή οι Αγγλίδες που χόρευαν (ερμ... τρίβονταν μεταξύ τους) ξυπόλιτες και οι δύο μαύροι που προσπαθούσαν να χαμουρευτούν με δύο χοντρές.

Αγλικό επαρχιώτικο club. Γουστέρνουμε.

Και φυσικά η βραδιά δε θα μπορούσε να τελειώσει χωρίς να πλακωθούν τα ζώα και να τρέχουν οι σεκιουριτάδες να τους μαζεύουν. Για να μην αναφέρω τους σωριασμένους σε κάθε γωνιά του δρόμου να ξερνοβολάνε και να ξαπλώνονται στα πεζοδρόμια.

Επίσης να σας ενημερώσω ότι εδώ όταν έχει ηλιοφάνεια και καθαρό ουρανό, μπορείς να βλέπεις το φεγγάρι κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας. Ένιωσα λίγο X-File-ish όταν το ανακάλυψα.

Σας χαιρετώ και πάω να συνεχίσω τη συλλογή δεδομένων μου. Σιγά μη με ξεπαστρέψουν εμένα οι κομπλεξάρες με αριθμούς. Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Και τα Long Island είναι τα καλύτερα αντικαταθλιπτικά.

P.S.1: Ιncoming από Αλέκαcity και χρίζει ειδικής μνείας στο διαδίκτυο:
-Εσύ θα είσαι η femme fatale...
-Εεεε όχι, πάλι θα τρώω εγώ??

P.S.2: Παρακαλείται το τμήμα Ψυχολογίας του University of Stirling να επιστρέψει ASAP στο Opal, γιατί μετά την ιστορική ατάκα που άκουσα σήμερα χρειάζομαι τη βοήθεια ψυχολόγου... Ή απλώς μία αίθουσα στο Βρετανικό Μουσείο να εκθέσω τη συλλογή μου, τέτοια σπάνια είδη έχουν συλλεκτική αξία!!