Silent Niobe's Misadventures with the Animal Kingdom

Επιμένω.

Τα ζώα τα ΛΑΤΡΕΥΩ.

Όταν δω σκυλί στο δρόμο, θα σταματήσω να το χαϊδέψω (εκτός αν φαίνεται να είναι holiday resort αποικίας ψύλλων ή μ' έχει πιάσει λύσσα εκείνη τη μέρα και φοβάμαι μην το κολλήσω).

Τις γάτες ΔΕΝ τις κλωτσάω, ΔΕΝ τις χτυπάω με αεροβόλο, ΔΕΝ τις τραβάω από την ουρά. Μόνο τις ξεχέζω λίγο όταν συνουσιάζονται 4 η ώρα τα ξημερώματα κάτω από το μπαλκόνι μου. Βογγητό και αναστεναγμό ν' ακούσεις τα μπάσταρδα!!

Τα ποντίκια ΔΕΝ τα φοβάμαι.

Αν δω φίδι λιποθυμώ και σωριάζομαι επιτόπου.

Αυτά.

Είχα λοιπόν την εντύπωση ότι και τα ζώα με συμπαθούσαν, κυρίως τα σκυλιά που πάντα με παίρνουν από πίσω (μην ακούσω το γνωστό σχόλιο περί "σκύλας"- είμαι και το δηλώνω. Bitches rule!!). Κι ας μην ξεχνάμε το κανίς τις φίλης μου το οποίο κάθε φορά που με έβλεπε προσπαθούσε να βιάσει το πόδι μου. *snort*

Μετά, όμως, τα συγκλονιστικά γεγονότα με το καφέ βαντάικ σκατοσαυρίνι, άρχισα να μπαίνω σε σκέψεις. Και όσο περισσότερο βυθιζόμουνα στις σκέψεις, τόσο μου έρχονταν στο μυαλό διάφορες -μη χαριτωμένες- περιπέτειες με ποικίλλα είδη του ζωικού βασιλείου, κατοικίδια και μη...

*~*~*~*

Η Silent Niobe και τα Θαλάσσια Τέρατα (όχι δεν είναι το σκηνικό που μ' ακουμπούσαν τα κορδώνια από το μαγιώ μου και νόμιζα ότι με δάγκωναν ψάρια και με τσιμπούσαν τσούχτρες)

Τριήμερο Δεκαπενταύγουστου (σιγά μη θυμάμαι και ώρα!), Λιβροχιό Beach, Βου Πόδι Χαλκιδικής


Ο μικρός Ξάδερφος Νικολάκης (Γ' Γυμνασίου... μικρός είναι ακόμα!!) κι εγώ ξανοιγόμαστε στη θάλασσα με μια μπάλα και κατεύθυνση προς την ξέρα αρκετά μέτρα μακρυά από την ακτή. Με τη σιγουριά ότι τα νερά της παραλίας μας είναι πολύ ρηχα (ισχύει), κολυμπάω ανέμελα θαυμάζοντας το βυθό από κάτω μου (διότι το μόνο καλό που έχει η συγκεκριμένη παραλία, είναι τα γαλαζοπράσινα νερά της).

Πλάτσα-πλούτσα, πλάτσα-πλούτσα και δώστου χαρά και ευτυχία που δροσίζομαι από το μπανάκι μου και δεν κάθομαι σαν το μαλάκα να λιώνω στην Θεσσαλονίκη. Τρέζ εφιαλτίκ, by the way.

"Ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε! Πιάσε λίγο τη μπάλα, μου έφυγε!!"

"[σκέψεις] @$^%#$@#@$#παιδο!!! [/σκέψεις] Καλά, κάτσε εκεί που είσαι!"

Χαφ-παφ κι άντε να την φτάσεις τώρα την μπάλα, διότι ως γνωστόν είμαι και δεινή κολυμβήτρια με μεγάλες αντοχές, βέεεεεεεεεεεεεεεβαια... Μπροστά μου ο Μπομπ Σφουγγαράκης επέπλεε λίγα εκατοστά μακρυά από μένα και πίσω μου ο Ξάδερφος.

Τι ήταν αυτό το κυματάκι?

Η φαντασία μου και ο ήλιος που βαράει.

Τι ήταν αυτό το τριγωνικό γκρι πράγμα που προκάλεσε το κυματάκι?

• πτερύγιο το [pteríjio] O40 : 1. όργανο όμοιο με μικρό φτερό που το έχουν διάφορα υδρόβια ζώα, κυρίως τα ψάρια, και το χρησιμοποιούν για να κολυμπούν: Tα πτερύγια του ψαριού / της θαλάσσιας χελώνας. Tο ~ πρόδωσε την παρουσία του καρχαρία. || (ζωολ.): Tα ζυγά πτερύγια. Pαχιαίο / ουραίο ~.

Fuck.

Κίνηση πρώτη: Η άκρη του δεξιού ματιού ψάχνει τον ναυαγοσώστη. Πίπεν, πάλι στέλνει ΣΟΥΜΟΥΣΟΥ στο κινητό.

Κίνηση δεύτερη: Η άκρη του αριστερού ματιού μετράει την απόσταση μέχρι την παραλία. Πίπεν στο τετράγωνο, τα μαλακισμένα πιο μακρυά δεν μπορούσαμε να πάμε.

(Για όσους αναγνώστες αναρωτιούνται, ναι, σε καταστάσεις κινδύνου αλιθωρίζω, γίνομαι παιδί λάστιχο, εκπλήσσω κόσμο, αλλάζω μορφή, σπέρνω τον πανικό κλούπου κλούπου.)

Κίνηση τρίτη: Έλεγχος αν το Ξαδερφάκι πήρε χαμπάρι το πτερύγιο. Ανακάλυψη ότι το ΡΟΥΦ Ξαδερφάκι μ' έχει πουλήσει και είναι ήδη στα μισά του δρόμου για την ακτή.

Κίνηση τέταρτη: Κραυγή κλεμμένη από τα "Σαγόνια του Καρχαρία" και Ολυμπιακού επιπέδου Ελεύθερο για να μην καταλήξω μεζεδάκι του Μεγάλου Λευκού Καρχαρία. Μεγάλου Γκρι Καρχαρία. Whatever, και τα δύο θα με τρώγανε!

Η διαδρομή "Ξέρα-Ακτή" δεν έχει καταγραφεί πλήρως στο μυαλό μου. Είναι μια θολούρα από πολύ πολύ νερό (και τριγύρω μου και αυτό που κατάπια), την απόλυτη Drama Queen mother να λιποθυμάει ουρλιάζοντας ότι η πρωτότοκή της κόρη πνίγεται, η ακτή να μοιάζει πολύ πολύ μακρύα και όλα αυτά με soundtrack ένα συνδιασμό λαχανιάσματος και "Chariots of Fire".

Όταν επιτέλους έφτασα σέρνοντας στην ακτή (βλέπε "Ναυαγός" κλπ), ο ναυαγοσώστης είχε κλείσει το κινητό και είχε έρθει να με διασώσει.

"Καλά είσαι?"

Άγριο βλέμμα.

"Καλά μιλάμε σφαίρα ήρθες, ε? Πόσα χρόνια κάνεις κολύμβηση?"

72 δευτερόλεπτα. Κι έχω προπονητή μου τον Μεγάλο Λευκό Καρχαρία. Τον Γκρι. Anyway, κάτι που δαγκώνει.

Ο θείος μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο.

"Το σκασμένο, δες το πόσο έξω είναι! Είδε τη μπάλα κι ήρθε να παίξει!"

Ε...? Ο Μπομπ Σφουγγαράκης κατάφερε να δαμάσει το Μεγάλο Λευκό/Γκρι/Whatever Καρχαρία?

Μετά από πολλή προσπάθεια, καταφέρνω να σταθώ στα πόδια μου (με τη βοήθεια του Πρώην ΡΟΥΦ-Νυν Συμπαραστεκούμενου Ξαδέρφου) και έκπληκτη αντικρύζω εκστασιασμένο κόσμο στο σημείο που μόλις είχα εγκαταλείψει να παίζουν με την μπάλα και...

...ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ????

*~*~*~*

Η περιπέτεια της μικρής Silent Niobe και του felis ψωρογάτιους κατοικιδίου (όπου η Silent Niobe έμαθε να κολυμπάει στις τριανταφυλλιές)

Η Silent Niobe μπαίνει στο δείγμα κήπου της πολυκατοικίας που στεγάζει την οικογένεια του προαναφερθέντα θείου της, όπου παίζει το προαναφερθέν τότε 11-χρονο Ξαδερφάκι Νικολάκης με το μονόφθαλμο ψωρόγατο που η προαναφερθείσα μισεί. Δε θα προαναφερθώ άλλο.


Silent Niobe: Τι έγινε Νικολάκη?

Βλαμένο 11-χρονο Ξαδερφάκι: Δες τι φέραμε από τη Χαλκιδική!!! *το πανούργο μονόφθαλμο ψωρόγατο νιαουρίζει*


Silent Niobe: *έτοιμη να ξεράσει* Ααχχχχ το γλυκό μου... Τι 'ναι βρε ψιψίνα! *απλώνει το χέρι προς το ψωρόγατο χωρίς κακή πρόθεση*


Καταστροφή!! Το πανούργο μονόφθαλμο ψωρόγατο πηδάει πάνω στη Silent Niobe, γρατσουνάει το χέρι της, η Silent Niobe αφήνει ουρλιαχτό Nazgul, χάνει την ισορροπία της, προσγειώνεται στο παρτέρι με τις τριανταφυλλιές και το ψωρόγατο το σκάει... Ακολούθησε ο εξής διάλογος.


Silent Niobe: Γ.....!!! Beep, το beepημένο beepόπραγμα, θα του beepίσω το beepημένο beep του!!! *θρόισμα, γδάρσιμο, στριγγλιά, θρόισμα*

Βλαμένο 11-χρονο Ξαδερφάκι: Ρε συυυυ, το τρόμαξες το καημένο το γατάκι!! Ελπίζω να μην του έκανες τίποτα!! *ψάχνει απεγνωσμένα για το πανούργο μονόφθαλμο ψωρόγατο, αγνοώντας παντελώς το ίδιο του το αίμα*

Silent Niobe: Απορώ τι ήθελες και το 'φερες το beepημένο beep εδώ πέρα!! *σκαρφάλωμα, σπάσιμο, θρόισμα, λαχανιασμένο ανασήκωμα, αφαίρεση διάφορων αγκαθιών*

Βλαμένο 11-χρονο Ξαδερφάκι: Αφού ήθελα να τον έχω για παρέα! Είναι τόσο γλυκούλης!! *παίρνει αγκαλιά το πανούργο μονόφθαλμο ψωρόγατο και χαιδεύει την κοιλιά του - το πανούργο μονόφθαλμο ψωρόγατο παράγει γουργούρισμα ικανοποίησης - το χαλασμένο μάτι επανέρχεται σε λειτουργία δίνοντας μοναδική παράσταση αποκρουστικού felis ψωρογάτιους θηλαστικού*

Silent Niobe: *κραυγή* ΠΑΡΤΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΩΛΟΠΡΑΜΑ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ!! *τρέχει επάνω στο σπίτι προσπαθώντας απεγνωσμένα να μη βγάλει το Goody's Club που είχε καταβροχθίσει ελάχιστη ώρα πριν*


Σχόλιο από τη θεία: Τι έπαθες, παιδάκι μου, βουτιά στις τριανταφυλλιές έκανες?? Τι είναι αυτή η γρατσουνιά??

Σχόλιο από το θείο: Πλάκα κάνεις!! Ανοίγει το χαλασμένο μάτι?? Καλά, έχει μάτι εκεί μέσα??

Σχόλιο από μεγαλύτερο Βλαμένο Ξαδερφάκι: Ποτέ δε σε γούσταρε, ρε Silent Niobe. Παραδέξου το.


Μισό γιατί μου ήρθε ένας λυγμός που το πανούργο μονόφθαλμο ψωρογάτιους του Βλαμένου Ξαδερφακίου μου δε με γούσταρε ποτέ. Το παραδέχομαι.



Ναι, ναι παιδούδια μου. Για όσους και όσες έχετε την ατυχία να με ανέχεστε εδώ και αρκετά χρόνια, γνωρίζετε ότι το παραπάνω είναι απόσπασμα από το original κείμενο που είχε δημοσιευτεί στο "Cameron's (After Midnight) Diary: Part VIII - Peace? What's that?". Ε ρε μεγαλεία......