Το μικρό μου δαχτυλάκι έχει παράπονα.
"Δε μιλάμε πια όπως παλιά", μου λέει. "Με γράφεις. Με αγνοείς. Πληγώνεις τα αισθήματά μου. Πού πήγαν όλες αυτές οι εποικοδομητικές pinky convos που κάναμε καθημερινά? Τότε που εσύ παραλογιζόσουν κι εγώ σ' άκουγα με προσοχή και θαυμασμό? Where is the love, οέο? Αχάριστε άνθρωπε..."
Καλά να πάθω. Να μάθω να δίνω θάρρος σε υπερευαίσθητα μικρά δαχτυλάκια. Σου τη λένε κι από πάνω. Στα διάλα. Μαλακισμένα.
Κι είπα, δε θα με επισκεφτεί φέτος η πολυαγαπημένη μου φίλη Ιγμορίτιδα? Έσκασε μύτη πριν 2-3 μέρες παρέα με τα πρόσωπα. Εξαιρετικοί λεβέντες αυτοί οι πονοκέφαλοι. Σουλατσάρουν μπρος-πίσω στο κεφάλι μου με τις αρβύλες-κοθώρνους τους, κάνοντας τον εγκέφαλό μου κιμά. Κι εγώ κουβαλώ την μόνιμη παρέλαση στο κρανίο μου, ισορροπώντας ανάμεσα στη μαστούρα από την αντιβίωση και αυτήν από την υπερβιταμίνωση. Διότι μη ξεχνάμε ότι η Ελληνίδα μάνα νομίζει ότι οι πολυβιταμίνες είναι σαν τους κύβους Knorr. Η δικιά μου θ' αρχίσει να τους ρίχνει σε λίγο και στις τηγανητές πατάτες.
Μ' ένα στομάχι Χιροσίμα και παρέα μου τον Γούγλη, ξημεροβραδιάζομαι μπροστά στο PC, στέλνωντας e-hugs και virtual σφηνάκια στο Facebook, σαν γνήσιο αντικοινωνικό απόβρασμα των New Ages. Πουτάνα τεχνολογία. Σε λίγο και το σεξ θα γίνεται με τηλεπάθεια. Α ρε ΛΕΠΑ πρωτοπόρε, αφιέρωσες πάλι......!! Το μάτι έχει θολώσει από τη μαλακία που δέρνει τον κόσμο στο διαδίκτυο, οι πλεξούδες μου κοντεύουν να πέσουν και οι κύκλοι κάτω απ' τα μάτια μου έχουν γίνει σαν τις μάυρες τρύπες του σύμπαντος.
Τώρα που ανέφερα το υπερπέραν...
Εθεάθη, λέει, UFO στο Πανόραμα (πηγές έγκυρες). Τρία φώτα-τουρμπίνες και το μεσαίο είχε ξεχαρβαλωθεί. Χόρευε χούλα-χουπ μισό χιλιόμετρο πάνω από τον Νόμο και ήταν ευδιάκριτο με γυμνό μάτι. Λαμόγια ΕΤήδες!! Γουστάρετε Πανόραμα και γκλαμουριές!! Εγώ καλού-κακού φόρεσα το σκουφάκι-αλουμινόχαρτο για να μη μπορούν να εισβάλλουν στο μυαλό μου. Δε μου φτάνουν οι πονοκέφαλοι, να 'χω και τους Αρειανούς! Καταραμένα πράσινα ανθρωπάκια!! Τους γλίτωσα πριν χρόνια στην Χαλκιδική και πήραν σβάρνα τις επαφές στην ατζέντα μου...
Εκτός αν κατέβηκαν για τα βραβεία Παπαρίων. Αφού δε μας τιμάνε οι δικοί μας καλλιτέχνες με την παρουσία τους, είδε κι απόειδε ο Antenna και είπε να φωνάξει καλλιτέχνες του εξωτερικού. Του πολύ εξωτερικού. (P.S.: Η κυρία που παρουσίαζε μαζί με το τριχωτό μπασμένο το βραβείο Ορχηστρικής Μουσικής -αν δεν απατώμαι, διότι βρισκόμουν ήδη στο 7ο όνειρο εκείνη την ώρα- Αρειανή ήταν και δεν ήξερε να μιλάει ελληνικά??)
Η τσάρκα μου με τον Γούγλη ήταν πολύ εποικοδομητική. Έμαθα ότι οι χαρακτήρες μου είναι Semi-Sues ή λανθάνουσες Mary-Sues σύμφωνα με τη παραφιλολογία. Ξεφτίλα έγινε το fanfiction... Βγάινει το κάθε 14χρονο τσουτσέκι και μιλάει για Mary-Sueδες και Σουσούδες, χωρίς να ξέρει καν ποιά είναι η εν λόγω μαντάμ. Και δώστου flames και δώστου ιντερνετικό μαλλιοτράβηγμα και δε συμμαζεύεται. Βρεγμένη σανίδα και "Guide to Fanfiction" (να μη προωθήσω κι εγώ το μέλλον βιβλίο μου??) προς γνώση και συμμόρφωση!
Αλλά εγώ........ βράχος! Απτόητη κι από ασθένειες κι από τον παραλογισμό του κόσμου! Στροβιλίζομαι στο 12ποντο στιλέτο απ' το κόκκινο peep-toe στους ρυθμούς του tango argentino και προσεύχομαι να μη βρεθώ με κάταγμα στον αστράγαλο ή ξενυχιασμένο παρτενέρ. Οι γάμπες πονάνε, οι τετρακέφαλοι γκρινιάζουν, αλλά εγώ με πάθος λατίνας χορεύω την εκδίκηση, τον έρωτα και την απιστία. Όλε!!
Ώπα, τα παλικάρια στο κεφάλι άρχισαν τα κομπρεσέρια. Να με συγχωρεί η χάρη σας, αλλά το Panadol με καλεί. Αύριο αν επιζήσω από όλα αυτά τα γραμμάρια Claricid και τις αναβράζουσες βιταμίνες, θα γράψω κι άλλα. Εάν δεν εμφανιστώ μέσα σε 3 μέρες, πάρτε σβάρνα τα νοσοκομεία ή τα κέντρα αποτοξίνωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου