Έτσι να περνάμε την ώρα μας...

Μετά από γενική απαίτηση (και μην ακούσω σχόλιο) από τους θαυμαστές μου (Μελιδάκο μου δατς φορ γιουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ - άσε ωρέ παλίκαρε και κανένα σχόλιο, σπαταλάς που σπαταλάς χρόνο να διαβάζεις τις μαλακίες μου!!) , είπα να γράψω καμιά χαζομαρίτσα, να περάσετε κι εσείς την ώρα σας... αφού κρέμεστε από τα χείλη μου...... μάλλον απ' το πληκτρολόγιό μου....... ok κόβω τους παραλογισμούς.......

Αφήστε με ρε τη γυναίκα να απολαύσω τη κρίση ναρκισσισμού μου, ώχοοοοοοοοοοουυυυυυυυυυ!!

Κι ακούστε λοιπόν τη τραβάω η καψερή, αδερφή να σου τύχει!! Πάω να περάσω το Σου Κου στην αδερφή φοιτήτρια στην Αλεξανδρούπολη...... Ωραιότατη πόλη, εκπληκτικά λαμέ συνολάκια με animal print ΚΑΙ μιλιτέρ κάπου στη μέση (όχι παιδάκια μου... για ΕΝΑ άτομο μιλάω!), βαθιές ανάσες στο αντίκρυσμα φοιτητών (να ξεθολώσει λίγο το μάτι απ' τη προηγούμενη γκλαμουριά-προσωρινή τύφλωση), άπειρα πανομοιότυπα τετράγωνα με πολυκατοικίες (σε σημείο να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στο λαβύρινθο του χειρότερού σου εφιάλτη... ναι σ' εκείνον που πας, πας, πας και πάντα νομίζεις ότι είσαι κολλημένος στο ίδιο σημείο... την επόμενη φορά GPS!!) κι ας μη μιλήσω για το δρομολόγιο Κομοτηνή-Αλεξανδρούπολη που θύμιζε κάτι από τη διαφήμιση του... της... Ώπα wait, κόλλησε το σύστημα... Havana Club ήταν?? Γαλάζιο λεοφωρείο κι όλος ο κακός χαμός μέσα, ζώα και άνθρωποι... δε θυμάμαι όμως αν οι κότες ήταν που μας πήραν τη θέση στη γαλαρία ή οι παππούδες με τους παστουρμάδες στη σακούλα... Και έπαιρναν και ξανάπαιρναν οι φίλοι της την αδερφή μου και τη ρωτούσαν "Είναι καλά η αδερφή σου ή έχει πάθει μετατραυματικό σοκ?? Ζει??" κι εγώ αναρωτιόμουν αν πάω Αλεξανδρούπολη ή Τανζανία....

Εννοείται πως υπερβάλλω. Αλλά μ' αρέχχχχχχχει. *Αθάνατος Σιντ-Φιλιππίδης*

Να με φιλοξενήσει και καλά...το ίδιο μου το αίμα πήγε να με ξεπαστρέψει! Κι ας προσποιείται άγνοια το τσογλάνι!

Καθόμαστε πριν από γκράντε έξοδο με τα μαλλιά στα μπικουτί σαν γνήσιες "αδερφές Λουλούκες" (σαν τις "αδερφές Τατά" ένα πράγμα) και χαζεύουμε τιβί.

"Αααααααααα," μου λέει. "Κάτσε να σου φέρω κάτι να πάθεις!! Ξέρω ότι τρελαίνεσαι!!"

Πετάγεται με χαμόγελο μέχρι τ' αφτιά στο ντουλάπι και τσουπ! Να σου τα πατατάκια από το Liddle... Ω ναι ναι, εκείνες οι φατσούλες τίγκα στο χημικό που αν φας μία φορά, τα Lays γίνονται παρελθόν! My all-time favourite γεύμα εξεταστικής: πατατάκια φατσούλες του Liddle, Red Bull και Muratti. Ό,τι πρέπει για ολονυχτία. Τώρα δε θα αναρωτηθείτε ποτέ ξανά πώς κατάντησα έτσι.

Ορμάμε και οι δύο σαν τις λυσσάρες στα πατατάκια και αφού έχουμε φάει 7, 8, 9, 10 κλπ, η αδερφή αναρωτιέται:

"Ρε ηλίθια. Λες να έχουνε λήξει? Μου τα πήρε πέρυσι η μαμά."

Κάθε λαχτάρα και όρεξη για τα πατατάκια κόβεται μαχαίρι. Άτιμη ζωή. Έτσι μια ζωή με ξεσηκώνει και μετά με πετάει στην απογοήτευση!

Αφού της έσυρα τα χίλια δυό που πήγε να με δηλητηριάσει και περιμέναμε λίγο να φανούν οι παρενέργειες (λες όλα τα λαμέ και τα άνιμαλ πριντ που έβλεπα μετά στο club να ήταν από τα πατατάκια??), αποφασίσαμε ότι τη γλιτώσαμε και συνεχίσαμε τη βραδιά μας στο club (Εδώ να σημειώσω την εικαστική παρέμβαση του club Prive με τις καρέκλες που κρέμονταν από το ταβάνι... Και τώρα εξηγείται γιατί δεν έχει "πόρτα"... Φτωχοί και ανυποψίαστοι ανεπιθύμητοι...)

Next day, μεσημέρι. Εξαιρετικότατα τα σάντουιτς από την "Κόκκινη Πιπεριά", έλα όμως που το διαβολικό σχέδιο της αδερφής δεν είχε τελειώσει.......

"Έχω Coca-Cola αν θες στο ψυγείο!"

"Είναι ληγμένη κι αυτή?"

"Όχι ρε βλάκα, τι έτσι λήγουν αυτά!"

Ευτυχώς ως Διδυμάκι έχω και τον κακό, καχύποπτο εαυτό μου. Αλλιώς τη δηλητηρίαση αυτή τη φορά δε τη γλίτωνα με τίποτα! Φιλοξενία σου λέει μετά και σε ταϊζει ληγμένα!!

Την επόμενη φορά που θα ρωτήσετε κάποιον αν παίρνει ληγμένα... διόλου απίθανο να γυρνάει από την αδερφή μου...

P.S.: Μωρό μου σε λατρεύω και σε πειράζωωωωωωωωωωωωωωωωωω!!!

Και μετά το τελειωτικό σημερινό χτύπημα a.k.a."Γκιβ α λιιιιιιιιιιιιιιιιτλ ΟΥΥΥΥΥΥΜΜΜΜΜ του μιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι" της Θώδη λέω να αποσυρθώ, για να μην αρχίσω τη κλάψα πάλι και μαζευτούν όλοι οι πονεμένοι στο blog μου...

Μετά αναρωτιέμαι γιατί έχω πρόβλημα με το στομάχι μου... Μια τα ληγμένα, μια η κλάψα... στρώνει που δε στρώνει το έρμο??

Είστε τυχεροί που δε βρήκα το βιντεάκι της Θώδη να αποτελειωθείτε κι εσείς... Βαρύ το χτύπημα της μοίρας...